MEMORIA DE POSTS, CENTRAL FOLQUE
142.A00Melle Goyanes, María - 142.A01 Orge Fernández, María - 142.A02 Pardo Abuín, Xoana - 142.A03 Pardo Crego, Alicia - 142.A04
Pedrosa París, Cintia María - 142.A05
1.- Explicar os motivos da escolla consensuada dos post do grupo, individuais, grupais ou LR`s, atendendo ás liñas de publicación perseguidas e amosando o itinerario ou proceso realizado no traballo. (1 páx.)
Decidimos escoller estes post, tanto individuais como grupais, por consideralos os máis axeitados á hora de realizar unha pequena representación non só do que foi o noso traballo, senón tamén do que supuxo como experiencia colaborar activamente con aCentral Folque. Incluímos, neste apartado, a totalidade de post grupais que nos tocou facer durante estes meses, xa que os consideramos un compendio de impresións e valoracións conxuntas. No tocante á escolla dos post individuais, os seleccionados pretenden abarcar diferentes actividades, observacións e análises.
Post Grupal: 4 abril.
Resumo da experiencia vivida e das observacións e coñecementos acadados nestes meses de traballo e colaboración con aCentral Folque.
Post Grupal: 21 de marzo.
Resumo da actividade Baile Assalto na Gentalha: Bassalto! Apreciacións e relato da experiencia.
Post Grupal: 7 de marzo.
Interpretación e exposición da comunicación comunitaria de aCentral. Importancia do símbolo: música tradicional galega.
Post Grupal: 21 de febreiro.
Primeiros pasos do traballo con aCentral Folque. Orixe e desenvolvemento da asociación musical. Prácticas de traballo. Obxectivos.
Post Individual: 21 febreiro. Melle Goyanes, María.
Xustificación da nosa escolla.
Post Individual: 27 febreiro. Pardo Abuín, Xoana.
Descrición dunha actividade truncada: a visita á Escola, no centro sociocultural de a Trisca. Exposición da comunicación e das relacións interpersoais e comunitarias da comunidade xerada entorno á Central.
Post Individual: 3 de marzo. Pardo Crego, Alicia.
Detalles internos da comunicación e das relacións da xente de aCentral apreciados nunha das nosas visitas ás oficinas que aCentral ten no barrio compostelán de Vista Alegre.
Post Individual: 2 de abril. Pedrosa París, Cintia María.
Relacións entre aCentral e o Seminario (tras o seu establecemento acordado por ámbolos dous grupos).
Post Individuais: 11 de marzo. Orge Fernández, María.
Descrición da nosa visita á Trisca. Observacións e detalles da conversa con Mauro.
2.- Do mesmo xeito describir a extratexia (liña de publicación) perseguida nos comentarios realizados a outros GT (individuais, grupais, LR`s) e analizar brevemente os comentarios recibidos desde os outros GT (individuais, grupais, LR`s). Explicar os motivos da escolla realizada destes comentarios. (1 páx)
A liña estratéxica nestes meses sufriu un punto de inflexión. Nos primeiros momentos, tivemos series dificultades para establecer unha liña común e fixa a todos os nosos comentarios. Co paso do tempo, ao familiarizarnos e sentirnos máis cómodas co traballo, fomos capaces de artellar tres aspectos diferentes, e xerais, que tocar nos comentarios que deixabamos a outros grupos.
corporativista, senón tamén comunicativo e de obxectivos, tentamos buscar tres enfoques que nos axudaran a constituír unha estratexia, a partir de elementos comúns partillados por eles e máis nós.
Deste xeito, fundamentamos a nosa liña estratéxica en catro eixos: os fins curativos e de superación da música, aCentral Folque como promotora da conservación cultural do patrimonio galego, así como doutros e renovados xeitos de comunicación interpersoal e comunitaria e, por último, aCentral Folque como asociación que vai máis alá de intereses meramente económicos (sen deixar de ser unha organización con ánimos de lucro).
Porén, a liña instaurada ao inicio do traballo foi modificada posteriormente. Coa finalidade de adaptarse aos novos grupos cos que acordamos colaborar dun xeito máis estreito (Corcoesto, Alcohólicos Anónimos e Seminario Maior), mudámola. Así, pasamos a centrarnos na importancia das redes sociais, de contar con apoios para superar obstáculos e acadar a meta. A loita conxunta por uns mesmos propósitos, tamén nos pareceu que ligaba non só coa nosa asociación senón tamén coas demais. Alén disto, tamén tentamos contrapor diferentes tipos de comunicación e de discurso.
terceiro, e último, é o de Neira Feáns (142.B04) por sintetizar perfectamente o elemento cultural que supón a música tradicional que exerce de elemento de cohesión e identitario dun pobo e das posibilidades da creación dunha comunidade a partir do símbolo que é, ás veces, a música.
Para finalizar, destacar a complexidade de análise dos comentarios en conxunto, debido ás diferenzas de tema e perspectivas adoptadas en cada un deles. Aínda así, pensamos que fomos capaces de transmitir as nosas procuras e descubertas ao traballar con aCentral Folque.
Post escollidos:
Fernández Díaz 141 C02
Hay muchos tratamientos médicos o psicológicos que utilizan la música como un elemento importante de la terapia. De igual manera existen un montón de estudios sobre este arte que la colocan como un elemento importante para una persona, pero estamos hablando de que un alcohólico va a necesitar de algo más que eso para poder curar su problema y quizás la música no sea suficiente.
Quizás sería productivo que algún día asociaciones tan diferentes como las que comentas, puedan realizar algunas actividades en común para relacionar a pacientes con la música o con otro tipo de actividades que les permita evadirse de sus problemas y su realidad.
Pérez Seijo 142.E04
Desde tiempos que ni los más viejos recuerdan, la música se ha empleado como uno de los principales elementos comunicativos. Aún a día de hoy, en algunos poblados y tribus, la música se sigue empleando como sustituto de las palabras en algunos ritos. Sin embargo, no hace falta irse tan lejos. Podemos llevar el plano de las “tribus” a la sociedad primermundista. ¿Acaso el hip-hop no identifica y une, o conecta como prefieras, a un grupo de personas? Lo mismo ocurre con otros tipos de estilos musciales. Ya no es solo que nos guste más o menos, sino que el compartir el mismo gusto por un tipo de música determindo hace que se cree un vínculo, consciente o incosciente, y por tanto una comunidad subjetiva.
Neira Feáns, Carolina 142.B04
En la línea de lo que dice Sara, efectivamente la música supone un punto de unión infranqueable. Además, me gustaría ahondar un poco más en el ejemplo que puso ella del hip hop. Como cualquier otra música, el hip hop forma parte de una cultura, lo que supone la creación de una comunidad de la que formas parte por compartir una serie de rasgos, desde el estilo de vestir hasta el tipo de música a escuchar, pasando por las formas de pensar. Y cuando alguien nuevo quiere entrar a formar parte de esa comunidad, la manera más eficaz es hacerlo a través de la música. Es indiferente nuestro origen, la música no entiende de estereotipos ni de fronteras.
pérdida de la verguenza, en un contexto en el que toda persona se siente relajada.
Es interesante traer a colación la película de “The Visitor”, muy recomendable de cómo la música es capaz de sobreponerse a cualquier otro estigma social y puede hacer confluir a personas de diferentes nacionalidades.
3.-Cren que acadaron a través do intercambio de LR’s 1) aclarar os conceptos ou temas tratados da materia 2) que se orixinou finalmente, e nalgún caso, unha “comunidade interpretativa”? (explicar en media páxina).
A través do intercambio de LR’s puidemos aclarar os conceptos e temas tratados na materia. Así, observamos a importancia da existencia dunha necesidade (crise), para que a partir desta xurdise unha comunidade. Apreciamos a importancia da comunicación e as faces circulares das relacións interpersoais e comunitarias. Con algunhas das LR’s tamén tivemos a posibilidade de estudar con máis precisión o lugar de encontro social que supoñen os medios comunitarios, a relación do xornalismo con determinadas comunidades e os diferentes tipos de xornalismo segundo esta mesma relación. Igualmente puidemos analizar con exemplos prácticos a coñecida como comunicación para o desenvolvemento.
cando se comentaron as recensións dos demais. Deste xeito, si cremos que se orixinou unha comunidade interpetativa, xa que as nosas análises estiveron influenciadas, e mesmo determinadas, polo resto da comunidade coa que partillábamos unha serie de normas e estratexias comúns, que farían distinta a nosa interpretación a outras de diferentes comunidades.
4.- Seleccionar, datar do máis novo ao máis vello e colar os mellores post do grupo individuais, grupais ou LRs (un por membro mínimo – apelidos, nome-. (Máximo total: até 10)
Post Grupal: 21 de febreiro.
“Traballar con alguén non serve de nada se non hai corazón”
O noso traballo vai xirar ao redor de aCentral Folque, unha asociación que intenta impulsar a música tradicional galega. Para levar a cabo esta labor, contan cunha escola, a Escola Livre de Música Popular Galega. O noso primeiro contacto coa asociación foi a través do encargado da produción dos eventos, Mauro, quen nos citou para un encontro con eles. Este encontro serviunons para orientar o obxectivo do traballo e informarlles do que pretendemos conseguir unha vez finalizado o proxecto.
aCentral Folque é unha corporación cun núcleo central formado por Ugía, Ramón, Olga, Mauro e Maisa. Empezaron hai xa 14 anos, en Lalín, froito dunha serie de intereses e gustos comúns, establecendo unha amizade a través da música. Pero distintos factores (principalmente políticos) leváronos ata Compostela, onde teñen a oficina e a Escola. Na oficina, cada quen ten o seu cometido, pero Chito insistiunos en que é necesario que exista un forte compromiso entre todos eles: nin hai horarios, nin salarios establecidos, nin un lugar fixo de traballo. Cren que non precisan traballar xuntos para conseguir un obxectivo común. Así, aínda que cada quen ten o seu papel, e todos agardan que o outro sexa capaz de levalo a cabo, tamén é necesario que todo o equipo se poida facer cargo de calquera “fase do traballo” ante a posibilidade de que algún fallase polo motivo que fora. Teñen, polo tanto, unha relación baseada no respecto e a confianza, porque, como nos dixo Chito, “Traballar con alguén non serve de nada se non hai corazón”.
Afirman que a música non é un mero pasatempo, senón que se pode converter nunha maneira de gañarse a vida. É por iso que se mostran contrarios á regulación da actividade musical vixente en España. Este sistema xera unha inseguridade económica que a estas alturas da súa vida non están dispostos a asumir. Varios deles formaron unha familia, e non poden a arriscar a súa estabilidade económica como poderían facer cando ninguén dependía deles.
Os anos pasan e as situacións cambian, pero o seu interese co aCentral Folque segue intacto.
Post Individual: 21 febreiro. Melle Goyanes, María.
aCentral Folque: en prol da música galega
Inculcáronme dende moi nena a paixón pola música: con catro anos, choráballe a miña nai para que non me deixase nas clases de música en movemento mais agora, con dezanove, son eu a que colle o coche os venres á noite para ir aos ensaios coa banda da vila. Gústame a música si, pero máis aló diso, admiro profundamente a aqueles que adican a súa vida a ela. É moi habitual que a un músico (dos de toda a vida, eh, dos que aprenderon as notas antes que as letras e teñen calos nas mans logo de tantísimas horas de ensaios) se lle pregunte “pero, e ti a que te adicas?” e cando este responde “son músico”, lle contesten “xa, xa, pero de que traballas?”. Señores, a música pode ser un traballo, e un do que non podes escapar logo das oito horas laborais porque, como acontece co xornalismo, para os bos profesionais vai máis aló e chega a converterse nunha forma de vida. Mal pagadas ámbalas dúas, pero formas de vida ao fin ao cabo.
Ese foi un dos motivos que me atraeu de aCentral Folque: coñecer cales foron os intereses comúns que levaron a estas persoas a xuntárense un día para iniciar este proxecto musical. O outro factor que me atraeu foi a súa labor de conservación e difusión da nosa música.
Folque os encargados de recordarnos mediante actuacións, talleres e representacións teatrais ao longo e ancho da xeografía galega que si, a música “Made In Galiza”, como diría Séchu Sende, segue moi presente.
Persoalmente, atopo moi inspirador que rapaces novos como os desta asociación leven acabo semellante labor de conservación de parte da nosa cultura e tradición. Logo da primeira sesión con eles, xa comezo a entrever algúns puntos de interese en común entre os músicos da Central Folque e mais eu: o valor de inculcárllela paixón pola música aos cativos, a importancia de manter a nosa tradición na sociedade actual e de transmitírllela ás seguintes xeracións para garantir a supervivencia da nosa identidade, e a intención de converter a oficio de músico nunha profesión propiamente dita. De seguirmos así, auguro unha moi boa experiencia a nivel particular que, espero, nos axude a compartir e desenrolar ideas e opinións.
Post Individual: 27 de febreiro. Pardo Abuín, Xoana.
Relacións e (in)comunicación
Malia este pequeno imprevisto, a nosa visita a semana anterior ás oficinas de Vista Alegre axudounos a encamiñar un pouco mellor o noso traballo, así como a trazar as primeiras hipóteses sobre relacións sociais e comunicación. Ramón Piñeiro, membro da dirección da escola, explicounos as orixes de aCentral Folque. Un grupo de coñecidos cun elemento común: a música popular galega e o folk.
Co tempo as relacións mudaron, aumentou a confianza e o rango de coñecidos foi substituído polo de colegas. Son colegas, non amigos, así nolo dixo Ramón Piñeiro. O motivo? Cos colegas as fronteiras e os límites son máis claros que cos amigos. Entre eles hai moito aprecio e, sobre todo, moito respecto como persoas e como profesionais, mais saben non extralimitarse, coñecen as liñas que non deben traspasar.
Outro dos trazos máis característicos do seu vínculo é a responsabilidade. En aCentral non hai horarios nin salarios preestablecidos. A confianza é absoluta e mutua. Todos saben das súas tarefas e funcións, que desempeñan con compromiso e seriedade. A relación entre profesorado e alumnado non difire moito. Buscan principalmente xente moza, con compromiso e vontade de aprender. A relación entre eles, dinos Ramón, é de proximidade. Algo que se consigue con clases con poucos alumnos como as da Escola Livre da MPG.
Post Individual: 3 de marzo. Pardo Crego, Alicia.
En los detalles
Soy de las que opinan que puedes conocer mejor a una persona por lo que no dice. Por todo aquello que se calla, y que al final resulta más importante que todas las palabras que se lanzan desde el otro lado del escritorio. Los silencios definen a las personas. Y aunque parezca difícil, de eso es de lo que voy a hablaros. De lo que la gente no escucha.
De mi visita a la oficina de aCentral, saqué un par de conclusiones. La primera, confieso, no tuve que pensarla mucho. Puede que porque la propia desnudez de la habitación me la gritaba. Todos pensarán, a estas alturas, que el símbolo que une a los miembros de Folque es la música. Y no se equivocan, claro. Es lo evidente. Sin embargo, hay otro aspecto que los mantiene férreamente ligados, un nexo común en su personalidad, en su forma de ser y de ver el mundo. Son espíritus nómadas. Gente de coche y carretera, en constante cambio. Pocos viven en un lugar el tiempo suficiente como para asentarse. Unos meses, puede. Nada demasiado extenso.
Por otra parte, encontré el individualismo. Un aspecto curioso dentro de la comunidad. Normalmente, cuando pensamos en una organización social, damos por sentado la interdependencia. Sin embargo, cada miembro de Folque mantiene una libertad extraña, como si no se necesitasen realmente.
Y finalmente, hallé temor. Conocer a una persona es convivir con sus miedos. Y ellos tienen. Temen la inestabilidad económica. Temen el tiempo, que hace que tengan que mirar atrás para ver su juventud. Que les obliga a velar por su futuro, porque ya no está tan lejos ni es tan irrelevante.
Son las cosas que nadie dice. Las cosas que veo.
Post Grupal: 7 de marzo.
aCentral Folque, ¿música por interés?
Nos pareció interesante profundizar en unos temas que abarcaron diferentes comentarios y que generaron dudas entre nuestros compañeros. Nos estamos refiriendo a la cuestión de si realmente hay comunicación dentro de Folque de acuerdo a su forma de trabajar y si la relación que mantienen con otras comunidades, su actitud práctica, está justificada.
por sus objetivos en común, son capaces de tener un compromiso y una participación que los lleva a comunicarse y mantener una verdadera comunidad.
En segundo lugar, se ha hablado de que la Central se aprovecha de los grupos con los que establece una relación, al cortarla cuando han dejado de ser productivas. En nuestra opinión, consideramos que no es así. Folque no se aprovecha de nada. Por lo que hemos visto hasta ahora, muchas veces diferentes partidos les han instado para que permanezcan en una zona o para que continúen su relación, como si de esa forma pudiesen “hacerlos suyos”. Pero ellos se van, no por motivos personales con respecto al partido sino porque el nexo ha perdido su sentido y alargarlo perjudica el alcanzar su verdadero objetivo, que es la defensa y difusión de la música tradicional gallega.
En definitiva, puede que se trate de una organización diferente pero no por ello menos efectiva. Prueba de ell0s es que aCentral Folque lleva ya catorce años dando la nota.
Post Individuais: 11 de marzo. Orge Fernández, María.
Unha tarde na Trisca
cede o Concello para que poidan impartir as súas clases. Neste edificio danse clases de percusión, canto, violín e zanfona, xa que as de gaita e flauta realízanse noutro centro. Os mestres, normalmente, conceden clases individuais aos seus alumnos, aínda que en ocasións (como por exemplo, nas de canto) son en grupo. Todos os profesores da Central son ben coñecidos polos membros fundadores, é dicir, que teñen unha relación non necesariamente íntima, pero si de compañeirismo. Nunca escollen á xente só porque presentan un currículum, senón a aquela coa que xa mantiveron unha relación antes. Algúns deles, como o mestre de violín, foran antigos alumnos da Central.
Mauro tamén nos explicou o perfil do alumno da Central: son persoas maioritariamente adultas, que saben ao que van, non coma no caso dos nenos que entran no conservatorio en maior parte pola insistencia dos pais. Nestes momentos ta só contan cunha excepción: un dos seus alumnos ten dez anos. Os alumnos son perfectamente conscientes, ademais, de que os intrumentos que aprenden son aplicados á música tradicional.
Post Grupal: 21 de febreiro.
“Traballar con alguén non serve de nada se non hai corazón”
para orientar o obxectivo do traballo e informarlles do que pretendemos conseguir unha vez finalizado o proxecto.
Na primeira reunión falamos con Ramón Pinheiro, “Chito”, e permitiunos orientarnos sobre como xurdiu, quen traballa para a central, cales son os seus intereses e como distribúen o seu traballo. Tralas explicacións puidemos interpretar e descubrir os primeiros detalles sobre a asociación.
aCentral Folque é unha corporación cun núcleo central formado por Ugía, Ramón, Olga, Mauro e Maisa. Empezaron hai xa 14 anos, en Lalín, froito dunha serie de intereses e gustos comúns, establecendo unha amizade a través da música. Pero distintos factores (principalmente políticos) leváronos ata Compostela, onde teñen a oficina e a Escola. Na oficina, cada quen ten o seu cometido, pero Chito insistiunos en que é necesario que exista un forte compromiso entre todos eles: nin hai horarios, nin salarios establecidos, nin un lugar fixo de traballo. Cren que non precisan traballar xuntos para conseguir un obxectivo común. Así, aínda que cada quen ten o seu papel, e todos agardan que o outro sexa capaz de levalo a cabo, tamén é necesario que todo o equipo se poida facer cargo de calquera “fase do traballo” ante a posibilidade de que algún fallase polo motivo que fora. Teñen, polo tanto, unha relación baseada no respecto e a confianza, porque, como nos dixo Chito, “Traballar con alguén non serve de nada se non hai corazón”.
a estas alturas da súa vida non están dispostos a asumir. Varios deles formaron unha familia, e non poden a arriscar a súa estabilidade económica como poderían facer cando ninguén dependía deles.
Os anos pasan e as situacións cambian, pero o seu interese co aCentral Folque segue intacto.
Post Individual: 2 de abril. Pedrosa París, Cintia María.
Una doble dosis de vida
Como último post individual, quería hacer referencia a la asociación de Alcohólicos Anónimos con la que trabajan algunos de mis compañeros. Dicha referencia se va a centrar en una puesta en común con aCentral Folque respecto a la terapia que supone para algunas personas la labor que estos dos grupos hacen.
encerrado en su habitación y, tras escuchar una canción que le motiva, ha salido como nuevo de esta?
A eso me refiero, a que ambas asociaciones sirven como motor de algunas vidas y que ayudan a reconfortar y a darles sentido cuando nos posicionamos en momentos difíciles. Los problemas pueden ser mayores o menores, pueden tener una fácil solución o, por el contrario, hay que dedicarle más tiempo a encontrar lo que buscamos pero todos, al final, se terminan solucionando. Y si no tienen solución ¿para qué preocuparse? Hay que buscar salidas, hay que encontrarse, perderse, volverse a encontrar, motivarse, dudar, solucionar esas dudas, seguir adelante… Hay que luchar por nuestra felicidad.
Quizás me estoy dejando llevar por mis emociones pero creo que la comparación que hoy estoy haciendo aquí es cierta. Gracias a asociaciones como Alcohólicos Anónimos por preocuparse por las personas que necesitan urgentemente ayuda en sus vidas. Gracias, nuevamente, aCentral Folque por llevar la música y extenderla hasta nuestros oídos y por evadirnos de la realidad, a veces cruda, en la que vivimos. Un placer.
Post Grupal: 4 de abril.
Unha ollada sobre estes meses con aCentral Folque
traxes tradicionais galegos. Ao involucrarnos na asociación, decatámonos de que os nosos “prexuízos” iniciais pouco tiñan que ver coa realidade. Nada de hipiolos con rastas, pendentes e bandeiras nacionalistas por doquier. Os rapaces da Central son traballadores como os de calquera outro negocio porque, e isto é algo que nos deixaron claro dende un principio, aCentral, máis alá de tódolos intereses pro-musica popular galega que poida ter, é unha empresa e, como tal, precisa dunha base económica sólida que os sosteña. Explicámonos: non traballan por amor á arte.
Isto foi algo que nos chamou a atención ao comparalo con outras asociacións coas que están a traballar outros compañeiros. Por exemplo, no caso de Corcoesto, trátase dunha asociación veciñal que loita gratuitamente pola preservación do patrimonio natural galego; en Alcólicos Anónimos e Down Compostela non teñen ánimo de lucro (ninguén ten que pagar por recibir axuda).
Que non se malinterpreten as nosas palabras: é unha empresa, pero ao longo dos anos tamén conseguiron formar unha comunidade cuns lazos fortes e cun interese ou preferencia clara: a música popular galega.
comprender mellor tódalas fortalezas e debilidades que carrexa esta comunidade.
Estes meses con aCentral supuxeron a comprensión práctica da teoría da materia. A través da colaboración mutua, da asistencia a actividades organizadas por eles, fomos quen de artellar as chaves da materia: comprendemos as redes sociais, as súas características e o seu funcionamento. Tamén, nos levamos cousas alén da experiencia académica. Xa rematando o noso traballo coa Central é inevitable non fixarse nestes aspectos. Finalmente, aprendemos ben cousas, a todos os niveis.
5.-Seleccionar, datar do máis novo ao máis vello e colar os mellores comentarios do grupo, individuais, grupais ou LRs. realizados (un por membro mínimo –apelidos,nome-. Máximo total: até 10)
Escollemos estes comentarios porque, a pesar de que a pesar de que son comentarios individuais, representan a nosa opinión sobre os diversos temas que tratan os nosos compañeiros nos seus respectivos posts (a mina de Corcoesto, o Seminario Maior, Alcohólicos Anónimos, Itínera, aCentral Folque, o xornalismo científico ou os estaleiros galegos).
Comentario individual: La comunicación puede acariciar el
alma. 3 de abril. Pardo Abuín, Xoana.
con alguén o conflito, os lazos intensifícanse, a confianza aumenta e a sensación de apoio medra.
Con respecto ao que dis da Igrexa, eu creo que se pode ampliar a calquera relixión e mesmo non relixión, é dicir, ao espiritualismo. Déixoche unha canción de John Lennon, que reflexiona, ao comezo, xustamente disto.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=3cPu-WdDDWg&w=560&h=315%5D
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/04/03/la-comunicacion-puede-acariciar-el-alma/#comment-14461)
Comentario individual: Seminario Mayor: la familia sin la
mujer. 1 de abril. Orge Fernández, María
Realmente, creo que se pode considerar familia a todo aquel grupo de persoas que establecen lazos tan fortes que xorde unha sólida e profunda relación entre elas. É un concepto que se sae algo do tradicional, no que a familia se ve unida necesariamente por lazos de sangue. Se seguimos este concepto tradicional, é certo que as mulleres son unha base claramente importante, pero creo que este papel está cambiando pouco a pouco. Por exemplo, e tomando un dos exemplos dos compañeiros, os matrimonios homosexuales nos que hai duas figuras paternas. Pero collendo o concepto que eu presento, creo que non é tan necesario que haxa unha muller para fundar unha “familia”, tal como se pode ver no seminario.
Comentario individual: Gobiernos, empresas y otras aves de
rapiña. 30 de marzo. Melle Goyanes, María.
Es terrible la impunidad con la que los dirigentes o las empresas más potentes hacen y deshacen a su antojo, y yo estoy viviendo de cerca un ejemplo: en mi pueblo, pretenden talar todos los árboles del centro para encauzar el río. De esta situación he sacado una enseñanza que creo es perfectamente aplicable tanto al caso de Corcoesto como al de Barreras: la unión hace la fuerza. Es básico que los afectados (vecinos o trabajadores) se den cuenta del problema, se informen y hagan frente común.
Los vecinos de Corcoesto no se pueden dejar embaucar por palabras bonitas y algunas limosnas que serán “pan para hoy y hambre para mañana”, como tú dices.
Tienen que ser una comunidad unida, con las ideas claras y dispuestos a presentar batalla por sus hogares.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/03/17/gobiernos-empresas-y-otras-aves-de-rapina/#comment-14325)
Cometario individual: Ladramso pero aínda falta morder. 26 de marzo. Pedrosa París, Cintia.
Es un logro que se aplacen esta serie de explotaciones pero creo que respecto a este tema hay que llegar hasta el final, es decir, que no se exploten los medios naturales de esta manera tan perjudicial para todos. Poco a poco se va construyendo el camino ¡pero no hay que parar! Yo también pienso que, como en tantas ocasiones, este parón es simplemente un respiro que se dan los capitalistas para calmar las protestas y hacer que nos sintamos satisfechos los que estamos en contra de esto.
Comentario individual: A borralla da ecoloxía e a ciencia. 24 de marzo. Pardo Crego, Alicia.
“¿Onde está o xornalismo cando non hai cartos? ou ¿onde está o xornalismo cando non concorda co poder?” No está. Ese es, como señalas, el problema. El hecho de tener que seguir “las modas” para que se publique aquello en lo que estás trabajando, es una nueva forma de censura que se esconde bajo la bandera de la libertad de prensa. Hablamos, casi siempre, de la censura como algo de lo que España se libró hace tiempo, pero la triste realidad es que no ha desaparecido, sino que se ha disfrazado de orden de mercado, de oferta y demanda. La prensa de la libertad, aquella en la que hay espacio para el ecologismo, es la prensa de los pobres. La prensa que no existe.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/03/11/a-borralla-da-ecoloxia-e-a-ciencia/#comment-14129)
Comentario individual: Debo dicir que teño algunha
enfermidade mental cando vou ligar? 10 de marzo. Pardo
Crego, Alicia.
Mi respuesta a la pregunta sobre si se debería o no contar, es que cada persona debe decirle a los demás tan solo lo que desee. No creo en ninguna ley moral que obligue a la gente a contar sus enfermedades, y menos a alguien que acabas de conocer en un bar (a no ser casos como el sida, que ya apuntaba Sabela). Existe, conozco, y me entristezco con el sentimiento de inferioridad que muchos enfermos sienten, con el pánico que sufren cuando la confianza con su pareja les lleva a decidirse a contarlo. Con el temor, en los primeros instantes, a que los desechen como si una enfermedad anulase todo lo que son a los ojos de la otra persona.
Tanto Neil Hilborn como cualquier otro, aman. Y pueden querer y hacer feliz a otra persona más y mejor que el más sano del mundo. Convertir a una persona en su enfermedad, rechazarla por ella, es una forma horrible de hacer que el enfermo se avergüence de sí mismo, de provocar que no se valore y sea incapaz de darse cuenta de que no debe considerarse menos. Porque no lo es.
Desechemos esta idea nociva de que los enfermos tienen que “disculparse”, que deben “prevenir” a los demás. Empecemos a ver a las personas y a comportarnos como tales.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/03/07/debo-dicir-que- teno-algunha-enfermidade-mental-cando-vou-ligar/#comment-13692)
Comentario individual: Menores y matrimonio, una misma
realidad. 4 de marzo. Orge Fernández, María.
cultural ou de calquera outra índole, na que sufra un animal ou un ser humano, neste caso un neno. De verdade que non se dan de conta de que lles están destrozando a vida? Estes nenos non teñen tempo nin de madurar, lévaselles por diante a infancia. A maioría deles probablemente sufran abusos sexuais. É esta unha maneira digna de crecer? Considero que hai maneiras de conservar a cultura menos dañinas. Este acto non é de ningún xeito xustificable, e debería estar estrictamente regulado.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/03/04/menores-y-matrimonio-una-misma-realidad/#comment-13495)
Comentario individual: Hay cosas que el dinero no puede
comprar. Para todo lo demás, Edgewater. 26 de febreiro.
Pedrosa París, Cintia.
constancia y unión todo puede frenarse. Por cierto, la redacción genial.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/02/26/hay-cosas-que-
el-dinero-no-puede-comprar-para-todo-lo-demas-edgewater/#comment-13315)
Comentario individual: La comunicación científica: algo va
mal. 20 de febreiro. Pardo Abuín, Xoana.
Efectivamente, para aquelas que nos consideramos practicamente “analfabetas” científicas os medios nunca son unha axuda á hora de informarnos de diferentes temas vinculados coa ciencia. Os tecnicismos e as explicacións en exceso precisas son graves inconvenientes para a comprensión das noticias científicas. Para a súa mellora, é preciso mudar a linguaxe e optar por unha redacción máis clara. Tamén sería necesario a especialización dos xornalistas, mais en calquera dos ámbitos da información. Por último, o problema dos medios de comunicación como escaparate da industria farmacéutica radica, ao meu parecer, na falta de espírito crítico dos xornalistas.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/02/17/la-comunicacion-cientifica-algo-va-mal/#comment-13078)
Comentario individual: (Re)descubriendo las grandes letras
de Barreras. 14 de febreiro. Melle Goyanes, María.
Cando me puxen a pensar en como enfocar este comentario, fixen a seguinte reflexión:
sobreprodución barcos. Por facer unha comparación, ó mellor algo bizarra, aí está o sector da construción: construiuse, e construiuse e construiuse. E de socato xa non había demanda, tiñamos centos de edificacións sen comprador e milleiros de persoas comezaron a quedar sen traballo. Supoño que algo así pasará no sector naval: xa non hai cartos, nin para barcos nin para nada, e ata que non se volva reactivar a economía (esos brotes dos que comezan a falar os do pepé), nin hai capacidade para construir tantos barcos como se construiron hai uns anos, nin se poderá contratar á mesma cantidade de persoal que se contraba daquela.
Chegados a este punto, fixen unha nova reflexión: “oh, pero e se hai similitudes entre a situación dos obreiros e os do naval, ¿por que os obreiros non se manifestan?”. A resposta tardou menos dun segundo: si se manifestan, parece que están menos “organizados”. O por que os do naval teñen unha maior presenza que os da contrucción neste sentido non o sei, nin tan sequera me parara a pensalo ata hoxe, pero agardo que me axudedes a atopar unha resposta co voso traballo sobre Hijos de J. Barreras. Ah! Só unha anotación máis sobre o vídeo: os galegos sabemos facer máis, moito máis, que pescar e construir barcos. ¡Que os do interior non vivimos en covas!
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/02/14/redescubriendo -las-grandes-letras-de-barreras/#comment-12868)
remitente e, se de caso, o localizador do grupo. Máximo total: 3)
De entre todos os comentarios que nos aportaron os compañeiros aos nosos post, consideramos que estes tres foron os mellores, porque consegiron aportar uns puntos de vista moi interesantes sobre varios temas relacionados coa Central Folque.
Comentario individual: Un toque infantil. 25 de marzo. Pérez Seijo, 142. E04.
A diferencia de ellos, considero que el trabajo con niños puede llegar a ser muy fructífero. Sí es cierto que dan “más lata” que un adulto, pero los resultados que se pueden obtener con los más pequeños puede llegar a ser realmente interesantes. Aún están creciendo, aprendiendo, formándose y qué mejor momento para inculcarles que.,precisamente, la música no es solo un pasatiempo. La música, como me lleva diciendo mi madre desde que tengo uso de razón, es un gran estímulo para la mente de un niño. Aprendamos a inculcarles eso, que la música va ´más allá de lo lúdico y lo funcional, que la música puede llegar a ser incluso un vínculo comunicativo, una forma de vida.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/03/19/el-toque-infantil/)
Comentario individual: Música, conecting people. 25 de marzo. Neira Feáns, 142 B04.
que supone la creación de una comunidad de la que formas parte por compartir una serie de rasgos, desde el estilo de vestir hasta el tipo de música a escuchar, pasando por las formas de pensar. Y cuando alguien nuevo quiere entrar a formar parte de esa comunidad, la manera más eficaz es hacerlo a través de la música. Es indiferente nuestro origen, la música no entiende de estereotipos ni de fronteras.
Con respecto a los bailes populares, el baile, al estar inmerso en la música, supone la máxima expresión de los lazos que es capaz de establecer la música. Ayuda a la deshinibición y a la pérdida de la verguenza, en un contexto en el que toda persona se siente relajada.
Es interesante traer a colación la película de “The Visitor”, muy recomendable de cómo la música es capaz de sobreponerse a cualquier otro estigma social y puede hacer confluir a personas de diferentes nacionalidades.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/03/25/music-conecting-people/#comments)
Comentario individual: Una doble dosis de vida. 2 de abril. Fernández Díaz, 141 C02.
Quizás sería productivo que algún día asociaciones tan diferentes como las que comentas, puedan realizar algunas actividades en común para relacionar a pacientes con la música o con otro tipo de actividades que les permita evadirse de sus problemas y su realidad.
(http://comunepersoal.wordpress.com/2014/04/02/una-doble-dosis-de-vida/#comment-14484)
