Το Ρόδο Της Αλεξάνδρειας

Texto completo

(1)

(2) ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ. br/zav.

(3) MANUEL VAZQUEZ MONTALBAN. TO ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Μετάφραση από τα ισπανικά: Αγγελική Βασιλάκου. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» - Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ ΑΘΗΝΑ 1991. br/zav.

(4) Τίτλος πρωτοτύπου: LA ROSA DE ALEJANTDRIA Συγγραφέας: MANUEL VAZQUEZ MONTALBAN Μετάφραση: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ Επιμέλεια: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΑΓΙΑΣ Εξώφυλλο: ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ Στοιχειοθεσία: LASERPRINT Μοντάζ: ΤΟΞΟ Ο.Ε. © Copyright MANUEL VAZQUEZ MONTALBAN, 1984 © Copyright Για την ελληνική γλώσσα: ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» - Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ & ΣΙΑ Ε.Ε., Σόλωνος 94, τηλ. 3600398. br/zav.

(5) Είναι σαν το ρόδο της Αλεξάνδρειας χρωματισμένο από τη λευκή νύχτα της ημέρας Λαϊκό. τραγούδι. br/zav.

(6) Μισάνοιξε μόνο το ένα του μάτι σαν να φοβόταν ότι και τα δυο μαζί θα του επιβεβαίωναν κ α τ η γ ο ρ η μ α τ ι κ ά την παρουσία του νέφους στον ουρανό, την α ι σ χ ρ ό τ η τ α ε κείνου του επίμονα γκρίζου δέρματος*, που λέρωνε το λουξ τροπικό τοπίο και μετέτρεπε τη δενδροστοιχία των φοινικόδεντρων και των μπανανιών σ' ένα ανάκατο συ νονθύλευμα οξειδωμένου μολύβδου. Μ ι α υποψία γαλά ζιου ουρανού διακρινόταν προς το μέρος του βορρά. — Μ α ρ ά κ α ς Μπέι. Είπε με εγκατάλειψη τη στιγμή που έβαζε δύναμη γ ι α να πεταχτεί απ' το κρεβάτι και να μείνει καθισμένος, έκπληκτος από τα ίδια του τα γυμνά πόδια, περιμένο ντας διαταγές με τη χ α ρ α κ τ η ρ ι σ τ ι κ ή ρ α χ ο κ ο κ α λ ι ά του να σημαδεύει την ανοικτή μισογεμάτη βαλίτσα, που διατηρούσε εδώ και μέρες την ίδια ι σ ο ρ ρ ο π ί α πάνω στο μικρό σκαμπό. Οι αγκώνες πάνω στους μηρούς, το πρόσωπο ανάμεσα στις παλάμες, το κεφάλι του βαρύ, σε πρώτο πλάνο η θέα του κ ο ρ ι τ σ ι ο ύ στο γραφείο ταξιδιών του Σαν Φραντζίσκο. —Διαλέξτε Τρινιδάδ και Τ ο μ π ά γ κ ο , είναι πολύ κο ντά. Δε θα μετανιώσετε. —Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη π ρ ο τ ί μ η σ η σε κάποιο ν η σί, θέλω μόνο ή λ ι ο και φοίνικες. Αρούμπα, Κ ο υ ρ α κ ά ο , Μπονάιρε. —Τρινιδάδ και Τ ο μ π ά γ κ ο . Δεν πρόκειται να το μετα νιώσετε. * Εδώ το νέφος παρομοιάζεται με τ η ν κ ο ι λ ι ά του γ α ϊ δ ά ρ ο υ . (Σ.τ.Μ.) 9. br/zav.

(7) MANUEL VAZQUEZ MONTALBAN Δεν του έμεναν πια δυνάμεις ούτε καν για να μετανιώ σει. Κάθε μέρα παρατηρούσε τον ουρανό από το παρά θυρο του δωματίου του στο Χολιντέι Ιν και το νέφος ήταν πάντα εκεί, όπως υ π ή ρ χ ε ακόμα και κείνη η γαλά ζια γωνία όπου έπεφτε το βλέμμα του ξανά και ξανά για να παίξει κρυφτούλι μ' ένα χ λ ι α ρ ό και ακατάδεκτο ήλιο. — Μ α ρ ά κ α ς Μπέι. Κι όλα αυτά πριν ξαναπιαστεί στη φάκα του Πορτ Σπέιν, και διασχίσει για μια ακόμα φορά το πληκτικό δίκτυο των οδών που σε βγάζουν στη Σαβάνα, που είναι πάντοτε η ίδια Σαβάνα σ' όλα τα ν η σ ι ά της Καραϊβικής, η νοσταλγία της Αφρικής μεταφερμένη σε μια κεντρική πλατεία-λιβάδι, κι ίσως και να μην υπάρχει αλλού τέ τοια πλατεία μεγαλύτερη απ' αυτήν του Π ο ρ τ Σπέιν, αλλά ας τη βάλουνε στον κώλο τους τη Σαβάνα, και το Βοτανικό Κ ή π ο μαζί, κι όλη την αρχιτεκτονική α ποικιοκρατικού ρυθμού, από το Γούντφορντ Σκουέαρ ως τις επαύλεις της οδού Μαράβαλ. — Έ χ ε τ ε δει τις εφτά επαύλεις της οδού Μαράβαλ; Τ ο ν ρώτησε για μια ακόμα φορά ο Ινδός ταξιτζής. — Μα μου τις έχετε ή δ η δείξει. —Α ναι, βέβαια. Το ένα χέρι βρισκόταν στο τιμόνι, από το άλλο αιω ρούνταν σκούρα δάχτυλα και ονόματα κατοικιών που αποτελούσαν το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της αρχι τεκτονικής του Π ο ρ τ Σπέιν. —Στολμέγιερ'ς Καστλ, Γουάιτ Χολ, Ρούνταλ'ς Ρέσιντενς... Η σκοτεινιά που τύλιγε ο λ ό κ λ η ρ ο το νησί προμήνυε το τέλος του χρόνου και πιθανότατα και το τέλος του κόσμου. Ο ταξιτζής σήκωσε το σκούρο του δάχτυλο, ένα δάχτυλο Τσιγγάνου κι έδειξε τον ουρανό. — Κ ι όλα ά ρ χ ι σ α ν από τότε που πάτησαν το πόδι τους εκεί πάνω. — Π ο ι ο ι είναι αυτοί που ανέβηκαν εκεί πάνω; 10. br/zav.

(8) ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ —Οι Ρώσοι κι οι Αμερικάνοι. Από τ η ν ώρα και τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους εκεί πάνω, ο χειμώνας έγινε καλοκαίρι και το καλοκαίρι χειμώνας. Π ρ ι ν από μερικά χρόνια, π ρ ι ν ακόμα εκείνοι ανέβουν, το Δεκέμ βριο δεν έβρεχε ποτέ. Μέχρι και το ξενοδοχείο ήταν σκοτεινό, κτισμένο με την προοπτική ενός άπλετου ήλιου, και το σκοτάδι επι βαρυνόταν από τον απελπιστικά αργό ρυθμό της δου λειάς, λόγω της απεργίας του π ρ ο σ ω π ι κ ο ύ , ύποπτα τα αβγά με μπέικον, οι φρουτοσαλάτες, οι νιφάδες της βρό μης, η μελάσα, το βούτυρο παραλλαγμένο σε μια ταγκή φωτογραφία αλλοτινών καιρών, κανονικών, εκείνων των εποχών με τα πρόθυμα γκαρσόνια, α ρ χ α ι ο λ ο γ ί α τώρα του πρωινού, με μπουφέ για πελάτες δύσπιστους απέναντι σε σερβιτόρους με κοινωνικές διεκδικήσεις. Και μέσα σ' όλα αυτά μια χάρτινη ντάμα με πούλιες στο καπέλο της να του κλείνει το μάτι π ρ ο σ κ α λ ώ ν τ α ς τον στη γιορτή του τέλους του χρόνου, H a p p y New Year 1984, πενήντα δολάρια table d' hote. —Μπουφές, ο ρ χ ή σ τ ρ α , χορός. Τα ποτά, επιπλέον. Τον πληροφόρησε η Κρεολή με τα σ α ρ κ ώ δ η χείλια χωρίς να σηκώσει τα μάτια της από τ η ν ταμιακή μηχα νή. —Μόνος; —Μόνος. Χρειάστηκε να συλλαβίσει το όνομά του και το επί θετο. —Τζίνο Λαρόσε;... —Χινές Λαρίος. —Χι...Νες...Λα...Ρίος. —Δωμάτιο 312. —Θα πληρώσετε σε μετρητά. Δεν μπορούμε να το χρεώσουμε στο λογαριασμό σας. Πήρε τα μετρητά στο χέρι της και στο πρόσωπό της καθρεφτίστηκε η ι κ α ν ο π ο ί η σ η . Ο ταξιτζής παρατηρού11. br/zav.

(9) MANUEL VAZQUEZ MONTALBAN σε τη συναλλαγή τους από κάποια απόσταση, μ' διφορούμενο χαμόγελο σαν να υπολόγιζε από τη τ η ν επιθυμία του ξένου να πάει στη γιορτή και τ η ν άλλη τ η ν υγεία του πελάτη όλων των πρωινών — Ό χ ι καλό. Ό χ ι καλό.. ένα μια από του.. Επέμενε ο Ινδός σηκώνοντας τα μπράτσα του στον ουρανό και ξανασταυρώνοντάς τα έπειτα πάνω στο στο μάχι του. — Μ α ρ ά κ α ς Μπει; —Δεν υπάρχει καμιά άλλη παραλία σ' αυτό το νησί; Στο Τσαγκαρουάμας Μπει, αλλά έχει κι εκεί σύννε φο, και σ τ η ν άλλη μεριά του νησιού, όπου όμως φυσάει και βρέχει. Στο Μανθανίλια Μπει είναι πολύ όμορφα, αλλά έχει αέρα και β ρ ο χ ή . Ε ν ο χ λ η μ έ ν ο ς από τις πληροφορίες που υποχρεωνό ταν να δίνει καθημερινά, ο ταξιτζής κουνούσε το κεφάλι του. Έ π α ι ρ ν ε ύφος Γιαπωνέζου επιστήμονα που εξηγεί στον ήρωα της ταινίας πως ο τρομερός γίγαντας μόνο με μια ατομική έκρηξη θα μπορούσε να βγει από τη μέση. Ο Χινές γύρισε το κεφάλι του προς τη μεριά της ρεσε ψιόν του ξενοδοχείου όπου η Κρεολή πίεζε τα χείλη της το ένα πάνω στ' άλλο, προσπαθώντας να βγάλει το πα ραπανίσιο ρουζ, μέσα σε κείνο το ημίφως που δεν κα τάφερνε ν' απαλύνει το θλιβερό πρωινό ηλεκτρικό φως. Να γυρίσει στο ξενοδοχείο του, ναυαγός μέσα σε μια γκρίζα μοναξιά περιμένοντας να γίνει το θαύμα και να βγει επιτέλους ο ήλιος, ή να σουλατσάρει σε μια πόλη που έχει ή δ η δει αρκετά, χωρίς άλλο αντικείμενο παρα τ ή ρ η σ η ς εκτός από το αποτέλεσμα της διασταύρωσης μαύρης με Ινδό, Ινδής με Ολλανδό, Ολλανδού με μαύ ρη, Ισπανού με Ινδή, μιγάδας με Ινδό, Ολλανδέζας με μιγάδα, όλους τους φυλετικούς συνδυασμούς που όπως έλεγαν τα διαφημιστικά φυλλάδια έκαναν την Τρινιδάδ μια τέτοια βιτρίνα σύγχυσης ανάμεσα στις φυλές που 12. br/zav.

(10) ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ όμοια της μόνο σ τ η ν παραλία της Κ ο π α κ α μ π ά ν α μπο ρούσες να συναντήσεις. —Στο Μαράκας Μπει, θα 'χει ήλιο; —Αν βγει ο ήλιος, σίγουρα θα 'ναι στο Μ α ρ ά κ α ς Μπέι. — Κ α λ ά λοιπόν, Μ α ρ ά κ α ς Μπέι. Μπήκε στο ταξί αποφασισμένος να ξαπλώσει στο πίσω κάθισμα για να μη δει τίποτε απ' αυτή τ η ν π ό λ η την καταδικασμένη σε αιώνια σκιά. —Περνάμε από την οδό Μαράβαλ. —Δεν το πιστεύω. —Δε θέλετε να δείτε μια φορά ακόμα Τις Εφτά Επαύ λεις; Δεν περίμενε καν τ η ν απάντηση του. —Τις ονομάζουν Τα Εφτά Θαύματα και κ τ ί σ τ η κ α ν στις αρχές του αιώνα από τις εφτά πλουσιότερες οικο γένειες της π ό λ η ς . Ο ταξιτζής συνέχιζε την τόσο αξιοθαύμαστη και ταυ τόχρονα ρουτινιάρικη αναφορά του. —Υπάρχει πουθενά στον κόσμο, ωραιότερο μέρος από την Τρινιδάδ; Η ερώτηση τον εξανάγκασε να σηκωθεί και να βρεθεί πρόσωπο με π ρ ό σ ω π ο με τ η ν προοπτική τ η ς σ α β ά ν α ς που περνούσε έξω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. -Ναι. Χωρίς αμφιβολία ο ταξιτζής δάγκωνε τα χ ε ί λ ι α του καθώς παρατηρούσε μέσα από τον καθρέφτη τ η ν ανα στατωμένη και νοσταλγική έκφραση του επιβάτη του. —Ο Βόσπορος. — Ν η σ ί είναι; — Ό χ ι . Είναι ένα στενό που ενώνει τη Μ ε σ ό γ ε ι ο με τη Μαύρη Θάλασσα. —Είναι στην Ευρώπη, ή μήπως όχι; — Έ τ σ ι νομίζω. Αλλά δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει, μ ο ν ο λ ό γ η σ ε 13. br/zav.

(11) πέφτοντας ξανά στο πίσω κάθισμα. Ο Βόσπορος συνδέει τα παιδικά μου χ ρ ό ν ι α με το θάνατο μου. Πρώτα το σκέφτηκε και στη συνέχεια το επανέλαβε νοερά ενώ την ίδια στιγμή έφερνε στο μυαλό του την εικόνα του να κοιτάζει το Βόσπορο από το παλάτι του Τοπκαπί. —Εκεί έχει πάντα ή λ ι ο . Στο Βόσπορο κάνει πάντα καλό καιρό. — Κ ι εδώ είχε ή λ ι ο . Το δάχτυλο του Τσιγγάνου υψώθηκε ξανά προς τον ουρανό. —Αλλά από τότε που ανέβηκαν αυτοί εκεί πάνω. — Μ α τι νομίζετε πως έκαναν; — Π ή γ α ν τον ή λ ι ο εκεί που ήθελαν και μοίρασαν τον αέρα και τη β ρ ο χ ή κατά το κέφι τους. — Π ρ ι ν έρθω εδώ πέρασα από το Κουρακάο και είχε έναν κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό ή λ ι ο . — Τ α βλέπετε; Και ο Ινδός του χαμογέλασε θλιμμένα γυρνώντας προς το μέρος του το γέρικο, σοφό του πρόσωπο. Μέσα απ' τα τζάμια είχε ή δ η αρχίσει η παρέλαση των φοινί κων, των μπανανόδεντρων, των μάνγκος, της κοντόχο ντρης βανίλιας, της ιακαράνδας*, χαραγμένων πάνω στο επίμονο φόντο του γκρίζου ουρανού. Αποκοιμήθηκε από το κούνημα του παλιού και καλοδιατηρημένου αμα ξιού, ενός εργαλείου σ τ η ν υπηρεσία ενός επαγγέλματος που ο σοφέρ επιθυμούσε να εξυψώσει στην κατηγορία των ξεναγών, εκθειάζοντας τις χάρες της Τρινιδάδ. — Έ χ ε τ ε πάει ποτέ σε συναυλία της Καλυψώ; Είδα που βγάζατε εισιτήριο για το δείπνο της τελευταίας μέ ρας του χ ρ ό ν ο υ . Το δείπνο του Χολιντέι Ιν έχει σχεδόν την ίδια λάμψη με αυτό του Χίλτον. Μη χάσετε την * Τ ζ α κ α ρ ά ν τ α ή ι α κ α ρ ά ν δ α , είδος αμερικανικού τροπικού δέντρου αρωματικού ξύλου. (Σ.τ.Μ.) 14. br/zav.

(12) ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ατμόσφαιρα αυτών των ημερών και τις πρόβες των Κα λυψώ για το καρναβάλι. Με τους γιάνκις της Τρινιδάδ τα κορίτσια είναι ξετρελαμένα είναι τόσο καλοί, λένε αυτές πληρώνουν το ίδιο και για σένα και για μένα πίνουν ρούμι και κόκα κόλα, πάνε στο Πόιντ Κουμάνα. Τόσο η κόρη όσο και η μάνα Θέλουν να δουλέψουν για λίγα δολάρια. Ο Ινδός αμέσως μετά τ η ν πιο γνωστή Καλυψώ σ' όλη την ιστορία των Κ α λ υ ψ ώ που είχε μόλις σ ι γ ο τ ρ α γ ο υ δ ή σει, του έκλεισε το μάτι. — Η Καλυψώ είναι το ωραιότερο τραγούδι της Κα ραϊβικής κι είναι π ο λ ύ παλιό, πιο παλιό κι από το ροκ. Και εξακολούθησε ο Ινδός να μουρμουρίζει Κ α λ υ ψ ώ τόσο μονότονες όσο και η σκοτεινιά του ουρανού που συνεχιζόταν. — Τ ο βάλσαμο του νερού. Προειδοποίησε ο ταξιτζής, όπως έκανε άλλωστε κάθε πρωί, σαν να εξακολουθούσε ο Χινές να κοιτάζει με τα μάτια της πρώτης μέρας αυτό το μέρος που επαναλαμ βανόταν καθημερινά όταν π ή γ α ι ν α ν στο Μ α ρ ά κ α ς Μπέι, αναζητώντας λίγα ψίχουλα ήλιου. Στην πραγματικότητα μιλούσε γ ι α κάτι θάμνους που απλώνονταν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου και θύμιζαν μαλα κές πέτρες αποσπασμένες από την τρυφερή καρδιά τ η ς ζούγκλας. Κάπου κάπου ο Χινές ανασηκωνόταν για να ρίξει μια ματιά στον ουρανό και να διαπιστώσει αν εξα κολουθούσε να υπάρχει αυτή η γωνία δίχως σύννεφα στα βορινά. Το γκρίζο σύννεφο φαίνεται πως σεβόταν αυτό το παράθυρο του ήλιου και της ζέστης, π α ρ ' ό λ ο που τα σύννεφα παρέμεναν μια καθολική απειλή, σαν 15. br/zav.

(13) ένας στρατός παραταγμένος στα σύνορα, έτοιμος να επιτεθεί στη μοναδική ελεύθερη κι όμορφη χώρα που είχε απομείνει στον κόσμο. Ξαφνικά όλα φωτίστηκαν και μια α χ τ ί ν α ήλιου του έλουσε το πρόσωπο με μια χ ρ υ σ ή ζέστη. Ερεθισμένος α π ' τ η ν υπόσχεση, ανασηκώ θηκε τη στιγμή που το αυτοκίνητο ανέβαινε την κορυφή ενός λ ό φ ο υ και ξετυλίγονταν μεγαλοπρεπείς κάτω στο βάθος οι αφρισμένες ακτές, γεμάτες από τα δαχτυλίδια των επίμονων και α λ λ ε π ά λ λ η λ ω ν κυμάτων. — Έ χ ε ι αέρα. Πρέπει να 'χει τουλάχιστον εξήντα χι λιόμετρα ταχύτητα την ώρα. Ο οδηγός έστρεψε το παχύ, ηπατικό του πρόσωπο προς το μέρος του πελάτη του. — Β λ έ π ω καταλαβαίνετε από αέρηδες. Μήπως έχετε κανένα γιοτ; — Είμαι ναυτικός. — Ν α υ τ ι κ ό ς ! φώναξε ο Ινδός με ενθουσιασμό. Δεν έχω φύγει ποτέ από την Τρινιδάδ. Ούτε στο Τομπάγκο δεν έχω πάει. Αλλά όταν ήμουν νέος ήθελα να γίνω ναυτικός και να διασχίσω το κανάλι του Παναμά. Υπάρ χει κ ά π ο ι ο πλοίο που πάει από το Βανκούβερ στην Τζαμάικα, περνώντας από το κανάλι του Παναμά. Μήπως ταξιδεύετε μ' αυτό; —Ο κόσμος είναι γεμάτος πλοία. —Αυτό να μου πεις. — Τ ο π λ ο ί ο μου μοιάζει με εργοστάσιο. Πατάς ένα κουμπί και πας προς το βορρά. Π α τ ά ς ένα άλλο και πας στο νότο. — Σ ε λίγο θα βγάλουν και ταξί χωρίς οδηγούς. Η μελαγχολική π α ρ α τ ή ρ η σ η ερχόταν σε ολοφάνερη αντίθεση με τ η ν εύθραυστη λάμψη του τοπίου στο Μα ράκας Μπέι. Το αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα στις εγκα ταστάσεις των αποδυτηρίων και των ντους. — Μ ε τ η ν η σ υ χ ί α σας, μη νοιάζεστε για μένα. Θα περιμένω όσο κι αν χρειαστεί. 16. br/zav.

(14) ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Με την ταχύτητα νυκτόβιου ζώου που βγαίνει στον ήλιο, ο Χινές πήδηξε από το αυτοκίνητο και κατευθύν θηκε προς τη ρεσεψιόν των αποδυτηρίων. Μ ι α Ινδή τού έδωσε ένα εισιτήριο και του έδειξε τη σειρά των μικρών θυρίδων για τη φύλαξη των ρούχων. Στην α ρ χ ή γδύθηκε μέσα στο υγρό ημίφως της ξύλινης καμπίνας, αξιοθρή νητης λόγω της αιώνιας σκιάς σ τ η ν οποία την ε ί χ α ν καταδικάσει οι πανύψηλοι φοίνικες και η υγρασία, που έβγαινε από τα ντους, σχηματίζοντας εδώ και κει μια σειρά από υδάτινες πέρλες που έμοιαζαν να χάνο νται και να ξαναγεννιούνται στη στιγμή. Βγήκε από το αποδυτήριο, έβαλε βιαστικά τα ρούχα και τα παπούτσια του διπλωμένα σ' ένα ντουλάπι κι έτρεξε προς τη θάλασ σα, που πηγαινοερχόταν σαν μια βρυχώμενη μάζα από λουλάκι και αφρό. Τρεις μαύροι νεαροί με νωχελικές κινήσεις ανέβηκαν πάνω σε ξύλινες εξέδρες σκεπασμέ νες με κλαδιά φοίνικα κι από κει παρακολουθούσαν τους κολυμβητές και στη συγκεκριμένη περίπτωση το μοναδικό κολυμβητή που πήγαινε όλο και πιο βαθιά χαστουκίζοντας τη μανία των κυμάτων. Κ ο ρ μ ι ά εξασκη μένα, μαθημένα στην εξέδρα-κλουβί, επιθεωρούσαν με τα μάτια τ η ν απόσταση του κολυμβητή από τους πασ σάλους και τις δίνες. Καρφωμένες στην άμμο οι ταμπέ λες επισήμαιναν τις απαγορευμένες ζώνες, αλλά η σφο δρότητα του νερού έσπρωχνε ολοένα το μοναδικό κο λυμβητή που προχωρούσε με κ ό π ο . Τότε τα νεανικά και ράθυμα σώματα ξανάβρισκαν ένα λ ό γ ο για να δικαιολο γήσουν την παρουσία τους εκεί, και μια επάργυρη σφυ ρίχτρα τροχονόμου εμφανιζόταν στα π α χ ι ά χείλια τους, ενώ τα σφυρίγματα περνούσαν πάνω από τα η χ η ρ ά κύ ματα για να προειδοποιήσουν τον κ ο λ υ μ β η τ ή . Ο Χινές αντιλαμβανόταν τον κίνδυνο και αγωνιζόταν να ξεφύγει από τον πειρασμό του θανάτου. Κολυμπούσε με απλω τές, τυφλός κόντρα στη μανιασμένη θάλασσα, γελούσε μέχρι δακρύων όταν κτυπούσε με τις γροθιές του το 17. br/zav.

(15) MANUEL VAZQUEZ MONTALBAN αφρισμένο π ρ ό σ ω π ο των πιο ψηλών κυμάτων που ειρωνευόμενα τις δυνάμεις του, τον ξεκολλούσαν από την κινούμενη σταθερότητα του αμμώδους βυθού και των άσπρων κοχυλιών, τον σήκωναν ψ η λ ά με προσποιητή αβρότητα και τον ανάγκαζαν να πιει θάλασσα ή τον κτυπούσαν α π ' τα πλάγια προσπαθώντας να τον ρίξουν στην καταπακτή του θανάτου. Αναζήτησε ένα μέρος όπου τα κύματα έφθαναν εξασθενημένα, για να ξανα βρεί την αναπνοή του και τη σιγουριά του στέρεου εδά φους. Αλλά σηκώνοντας τα μάτια του ανακάλυψε ότι ο γαλάζιος ουρανός είχε χάσει τη μάχη ενάντια στα σύν νεφα όλου του κόσμου, κι ότι βρισκόταν κάτω από ένα απογοητευτικό γκρίζο στέγαστρο. Και τότε ακούστηκε ένας κεραυνός σαν μια τελευταία π ρ ο ε ι δ ο π ο ί η σ η , που ερχόταν από τη δύση με τη μορφή μιας ζεστής βρο χής, σ ι γ α ν ή ς στην α ρ χ ή , σφοδρής πιο ύστερα, σαν καρ φίτσες από πέτρα που τον τσίμπαγαν προσπαθώντας να του δημιουργήσουν σύγχυση πάνω στη χαμένη του μά χη κόντρα στα στοιχεία της φύσης. Έμεινε εκεί, με το νερό μέχρι το στήθος, τον κατακλυσμό πάνω απ' το κεφάλι του, ανακατεμένα τα νερά του ουρανού με τα δάκρυα που έβγαιναν σαν φυσαλίδες από τα μάτια του και τη θλίψη του να μεγαλώνει συνέχεια. Μέσα από τις κουρτίνες της βροχής και των δακρύων η θάλασσα του έβαζε ένα δίλημμα: ή θα προχωρούσε κι άλλο και θα βούλιαζε μια για πάντα εκείνη τη σκούρα πέτρα που είχε στη θέση του εγκεφάλου του, ή θα γύριζε στην ακτή προκειμένου να ξαναβρεί στο ημίφως την αίσθη ση της μάταιης φυγής. Όμως, η χ λ ι α ρ ή θάλασσα όπου ήταν βουτηγμένος τον περιέβαλλε με ένα προστατευτικό στρώμα ζέστης, σαν μια κουβέρτα, το σώμα μιας γυναί κας ή τ η ν α ί σ θ η σ η πως βρίσκεσαι σπίτι μια φθινοπωριάτικη μέρα και κοιτάζεις από το παράθυρο τη βροχή. Από κ ά π ο ι ο μέρος όπου κατοικούν οι αναμνήσεις το πρόσωπο μιας γυναίκας μεγάλωνε συνέχεια μέχρι να 18. br/zav.