• No se han encontrado resultados

ORQUESTRA SINFÓNICA DE GALICIA

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2021

Share "ORQUESTRA SINFÓNICA DE GALICIA"

Copied!
12
0
0

Texto completo

(1)

Jakub Hrusa

/ director

Andrea Lucchesini

/ piano

ORQUESTRA

SINFÓNICA

DE GALICIA

25 ANIVERSARIO

xoves

5 | 03 | 2015

21.00 h TEMPORADA 2014/2015

(2)
(3)

Duración aproximada do concerto: 1 hora e 45 minutos Pregámoslle ao público que non faga fotografías e que desconecte os teléfonos móbiles, reloxos, etc.

I

ALBERT ROUSSEL (1869-1937)

Bacchus et Ariane, suite núm. 2, op. 43 CAMILLE SAINT-SAËNS (1835-1921)

Concerto para piano e orquestra núm. 2 en sol menor, op. 22

Andante sostenuto Allegro scherzando Presto

II

ALBERT ROUSSEL

Sinfonía núm. 3 en sol menor, op. 42

Allegro vivo Adagio Vivace

Allegro con spirito

MAURICE RAVEL (1875-1937) La Valse

(4)

Nacido en Brno, República Checa, é director musical e director titular da Prague Philharmonia desde 2009. Tamén é o principal director convidado da Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra (TMSO), coa que renovou até a tempada 2017/18. É director invitado habitual de moitas das principais orquestras do mundo, incluíndo a Philharmonia Orchestra, a Filarmónica Checa, Orquestra da Gewandhaus de Leipzig, Stuttgart Radio Symphony (SWR), WDR de Colonia, Orquestra Filarmónica de Radio Francia, a Orquestra de Cleveland e as sinfónicas de Sydney e Melbourne. Recentemente destaca o seu magnífico labor dirixindo a serie Bohemian Legends, coa Philharmonia Orchestra dedicado á música de Dvořák, Suk y Janáček, e o seu debut coa Filharmónica de Los Ángeles, a Sinfónica da Radio de Viena, Nacional de Rusia, Sinfónica de Baltimore, a Netherlands Radio Philharmonic ademais da súa actuación na Finnish National Opera co titulo Jenůfa. Na presente tempada 2014/15 ofrecerá unha nova serie, titulada The Mighty

Five, coa Philharmonia Orchestra, e

debutará coa Orquestra de Filadelfia, a Orquestra Sinfónica de Bamberg, a RAI de Turín, a DSO Berlín e na

Ópera de París dirixindo Rusalka. No campo da ópera, é convidado habitual no Festival de Glyndebourne e Tour desde o seu debut en 2008, dirixindo Carmen, The Turn of the Screw,

Don Giovanni, A bohème e Rusalka,

actuando ademais como director musical de Glyndebourne On Tour (2010-12). Dirixiu tamén producións operísticas na Royal Danish Opera

(Boris Godunov) e no Prague National

Theatre (A zorrita astuta e Rusalka). Entre as súas gravacións destacan seis cedés para Supraphon que inclúen a gravación en vivo de Má

Vlast de Smetana, aclamada pola

crítica, dentro do marco do Festival da Primavera de Praga. Outras gravacións inclúen os concertos para violín de Chaikovski e Bruch con Nicola Benedetti e a Filharmónica Checa para o selo Universal e gravacións en vivo da Sinfonía Fantástica de Berlioz e a

Sinfonía alpina de Strauss para Octavia

Records, coa Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra.Estudou dirección de orquestra na Academia de Artes Musicais de Praga onde agora vive coa súa esposa e filla. Na actualidade é presidente da Martinů Internacional.

(5)

Nacido en Brno, República Checa, es director musical y director titular de la Prague Philharmonia desde 2009. También es el principal director invitado de la Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra (TMSO), con la que ha renovado hasta la temporada 2017/18. Es director invitado habitual de muchas de las principales orquestas del mundo, incluyendo la Philharmonia Orchestra, la Filarmónica Checa, Orquesta de la Gewandhaus de Leipzig, Stuttgart Radio Symphony (SWR), WDR de Colonia, Orquesta Filarmónica de Radio Francia, la Orquesta de Cleveland y las sinfónicas de Sydney y Melbourne. Recientemente destaca su magnífica labor dirigiendo la serie Bohemian Legends, con la Philharmonia Orchestra dedicado a la música de Dvořák, Suk e Janáček, y su debut con la Filarmónica de Los Ángeles, la Sinfónica de la Radio de Viena, Nacional de Rusia, Sinfónica de Baltimore, la Netherlands Radio Philharmonic además de su actuación en la Finnish National Opera con el titulo Jenůfa. En la presente temporada ofrecerá una nueva serie, titulada

The Mighty Five, con la Philharmonia

Orchestra, y debutará con la Orquesta de Filadelfia, la Orquesta Sinfónica de Bamberg, la RAI de Turín, la DSO

Berlín y en la Ópera de París dirigiendo

Rusalka. En el campo de la ópera, es

invitado habitual en el Festival de Glyndebourne y Tour desde su debut en 2008, habiendo dirigido Carmen,

The Turn of the Screw, Don Giovanni, La bohème y Rusalka, actuando

además como director musical de Glyndebourne On Tour (2010-12). Ha dirigido también producciones operísticas en la Royal Danish Opera

(Boris Godunov) y en el Prague National

Theatre (La zorrita astuta y Rusalka). Entre sus grabaciones destacan seis cedés para Supraphon que incluyen la grabación en vivo de Má Vlast de Smetana, aclamada por la critica, dentro del marco del Festival de la Primavera de Praga. Otras grabaciones incluyen los conciertos para violín de Chaikovski y Bruch con Nicola Benedetti y la Filarmónica Checa para el sello Universal y grabaciones en vivo de la Sinfonía Fantástica de Berlioz y la

Sinfonía alpina de Strauss para Octavia

Records, con la Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra. Estudió dirección de orquesta en la Academia de Artes Musicales de Praga donde ahora vive con su esposa e hija. En la actualidad es presidente de la Martinů Internacional.

(6)

Formado baixo a dirección de María Tipo, obtivo desde moi novo o recoñecemento internacional ao gañar o Concurso Internacional «Dino Ciani» no Teatro alla Scala de Milán. Desde entón actuou en todo o mundo coas principais orquestras e directores como C. Abbado, S. Bychkov, R. Abbado, R. Chailly, D. Russell Davies, D. Harding, V. Jurowski, G. Noseda, G. Sinopoli… A grande actividade que desenvolve esta marcada polo desexo de explorar a música sen limitacións, o que o leva a recibir o Premio Internacional Accademia Chigiana por ofrecer programas que inclúen composicións que van desde os clásicos ao repertorio actual (é o único italiano posuidor deste premio até a data). Ao ano seguinte gañou o Premio F. Abbiati, que confirmou o recoñecemento da crítica italiana. Realizou numerosas gravacións, as primeiras na década dos oitenta para EMI Internacional (Sonata en si menor, de Liszt, a Hammerklavier, op. 106 de Beethoven e a Sonata op. 58 de Chopin). Máis tarde rexistrou o Pierrot Lunaire de Schoenberg e o Concerto de cámara de Berg para Teldec coa Staatskapelle de Dresde baixo a dirección de Giuseppe Sinopoli. Para BMG Lucchesini gravou o concerto Echoing Curves de Luciano Berio dirixido polo propio compositor. Esta gravación marcou un dos fitos

dunha estreita colaboración con Berio, do que foi testemuña da creación e composición da Sonata, o último e apaixonante traballo deste compositor. Tan valorada como a anterior é a súa gravación en directo do ciclo completo das 32 sonatas de Beethoven para o selo Stradivarius. Este traballo foi nomeado cedé do mes pola prestixiosa revista alemá Fonoforum en agosto de 2004. Desde 1990 dedicou a súa atención á música de cámara e, en particular, a unha estreita colaboración (actuación e gravación) co violoncellista Mario Brunello, e á exploración de diversas formacións no repertorio de música de cámara. Convencido de que a transmisión de coñecementos musicais ás novas xeracións é un deber moral, Lucchesini está envorcado no ensino. Na actualidade imparte clases na Scuola di Musica di Fiesole, da que foi nomeado director artístico ademais de académico de Santa Cecilia, en 2008. A súa gravación Impromptus, de Schubert, para o selo Avie en 2010, foi aclamada polos críticos de todo o mundo. A mesma discográfica publicará en breve a súa gravación dos cinco concertos para piano de Beethoveen coa Orquestra da Radio suíza baixo a dirección de Antonello Manacorda.

(7)

Formado bajo la dirección de María Tipo, obtuvo desde muy joven el reconocimiento internacional al ganar el Concurso Internacional «Dino Ciani» en el Teatro alla Scala de Milán. Desde entonces ha actuado en todo el mundo con las principales orquestas y directores como C. Abbado, S. Bychkov, R. Abbado, R. Chailly, D. Russell Davies, D. Harding, V. Jurowski, G. Noseda, G. Sinopoli… La gran actividad que desarrolla esta marcada por el deseo de explorar la música sin limitaciones, lo que le lleva a recibir el Premio Internacional Accademia Chigiana por ofrecer programas que incluyen composiciones que van desde los clásicos al repertorio actual (es el único italiano poseedor de este premio hasta la fecha). Al año siguiente ganó el Premio F. Abbiati, que confirmó el reconocimiento de la crítica italiana. Ha realizado numerosas grabaciones, las primeras en la década de los ochenta para EMI Internacional (Sonata en si

menor, de Liszt, la Hammerklavier, op. 106 de Beethoven y la Sonata op. 58 de

Chopin). Más tarde registró el Pierrot

Lunaire de Schoenberg y el Concierto de cámara de Berg para Teldec con

la Staatskapelle de Dresde bajo la dirección de Giuseppe Sinopoli. Para BMG Lucchesini ha grabado el concierto

Echoing Curves de Luciano Berio dirigido

por el propio compositor. Esta grabación

marcó uno de los hitos de una estrecha colaboración con Berio, del que fue testigo de la creación y composición de la Sonata, el último y apasionante trabajo de este compositor. Tan valorada como la anterior es su grabación en directo del ciclo completo de las 32 sonatas de Beethoven para el sello Stradivarius. Este trabajo fue nombrado cedé del mes por la prestigiosa revista alemana Fonoforum en agosto de 2004. Desde 1990 ha dedicado su atención a la música de cámara y, en particular, a una estrecha colaboración (actuación y grabación) con el violonchelista Mario Brunello, y a la exploración de diversas formaciones en el repertorio de música de cámara. Convencido de que la transmisión de conocimientos musicales a las nuevas generaciones es un deber moral, Lucchesini está volcado en la enseñanza. En la actualidad imparte clases en la Scuola di Musica di Fiesole, de la que fue nombrado director artístico además de Académico de Santa Cecilia, en 2008. Su grabación

Impromptus, de Schubert, para el sello

Avie en 2010, fue aclamada por los críticos de todo el mundo. La misma discográfica publicará en breve su grabación de los cinco conciertos para piano de Beethoveen con la Orquesta de la Radio suiza bajo la dirección de Antonello Manacorda.

(8)

Neoclasicismo vanguardista

La música de Albert Roussel se caracterizó por la influencia de Ravel y Debussy así como por su interés en temas exóticos, colores orquestales, complejas armonías e intensos ritmos aunque manteniendo un sentido clásico de la forma. En su máximo apogeo creativo, con la Tercera

sinfonía, Roussel compuso entre junio

y diciembre de 1930 el ballet en dos actos Bacchus et Ariane composición en la que otorga a las cuerdas un papel protagonista, dejando los vientos en un segundo plano. Bacchus et Ariane se estrenó en 1931 y como consecuencia de la fría acogida, debida más a la puesta en escena que a la música, el compositor decidió extraer dos suites orquestales. La Suite núm. 2

op. 43 está integrada por ocho partes

encadenadas con una línea melódica principal, entonada por la viola y de sabor arcaico, que se mueve sobre una exquisita y fina trama de armonía contrapuntística de los demás instrumentos. El Despertar de Ariadna retrata la sorpresa y la conmoción de la protagonista al sentirse abandonada; la agitación de las figuraciones, los permanentes cambios de tiempo y los ritmos plasman la ansiedad de la mujer, aunque el crescendo de tensiones se suaviza por la sencillez y la elegancia de los motivos. Los demás números de la

Suite también reflejan una afectividad

controlada, de escritura refinada y dotada en algunos casos de gran viveza rítmica. Quizá sea la Danza de Ariadna el único momento con una cierta carga de sensualidad en las intervenciones del violín y el clarinete. Por encargo de

Neoclasicismo vangardista

A música de Albert Roussel caracterizouse pola influencia de Ravel e Debussy así como polo seu interese en temas exóticos, cores orquestrais, complexas harmonías e intensos ritmos, aínda que mantendo un sentido clásico da forma. No seu máximo apoxeo creativo, coa

Terceira sinfonía, Roussel compuxo

entre xuño e decembro de 1930 o ballet en dous actos Bacchus et Ariane, composición na que outorga ás cordas un papel protagonista, deixando os ventos nun segundo plano. Bacchus

et Ariane estreouse en 1931 e como

consecuencia da fría acollida, debida máis á posta en escena que á música, o compositor decidiu extraer dúas suites orquestrais. A Suite núm. 2

op. 43 está integrada por oito partes

encadeadas cunha liña melódica principal, entoada pola viola e de sabor arcaico, que se move sobre unha exquisita e fina trama de harmonía contrapuntística dos demais instrumentos. O Espertar de Ariadna retrata a sorpresa e a conmoción da protagonista ao sentirse abandonada; a axitación das figuracións, os permanentes cambios de tempo e os ritmos plasman a ansiedade da muller, aínda que o crescendo de tensións suavízase pola sinxeleza e a elegancia dos motivos. Os demais números da suite tamén reflicten unha afectividade controlada, de escritura refinada e dotada nalgúns casos de gran viveza rítmica. Quizais sexa a

Danza de Ariadna o único momento

cunha certa carga de sensualidade nas intervencións do violín e do clarinete.

(9)

la Sinfónica de Boston para celebrar su cincuenta años, Albert Roussel compuso, entre 1929 y 1930, la Sinfonía

núm. 3 en sol menor op. 42 definida por

él mismo como su mejor composición. La firmeza de ritmo y el tono expresivo del Allegro de esta sinfonía precisan el estilo del compositor a manos de las cuerdas, también protagonistas de la melodía principal del Adagio donde las maderas introducen una sección más ácida y vibrante con un par de momentos destacados del violín solo. Dos temas de cuerda y madera son combinados con efectividad en un logrado y rítmico Vivace que da paso a un alegre y vivaz Allegro con

spirito cuyo carácter lúdico ya fue

presentado en el primer movimiento. Un elemento de cinco notas unifica los cuatro movimientos y es expuesto enérgicamente en los compases finales por la orquesta.

Bach, Mendelssohn, Fauré

El parisino Camille Saint-Saëns fue un niño prodigio interesado en la filosofía, el teatro, la botánica, la geología, la astronomía, la arqueología, el latín, el griego… convirtiéndose en un adulto culto y de gustos refinados pero de carácter distante, desabrido y en ocasiones ofensivo en sus comentarios hacia algunos colegas. Para el género concierto, Saint-Saëns tenía una técnica impecable y una concepción sensual y muy francesa de la belleza que le permitieron utilizar de modo inteligente y equilibrado los recursos clásicos, añadiendo a su obra nitidez y elegancia formal e intentando que la claridad y la pulcritud pudieran

Por encargo da Sinfónica de Boston para celebrar os seus cincuenta anos, Albert Roussel compuxo, entre 1929 e 1930, a Sinfonía núm. 3 en sol menor

op. 42 definida por el mesmo como a

súa mellor composición. A firmeza de ritmo e o ton expresivo do Allegro desta sinfonía precisan o estilo do compositor a mans das cordas, tamén protagonistas da melodía principal do

Adagio onde as madeiras introducen

unha sección máis aceda e vibrante cun par de momentos destacados do violín solo. Dous temas de corda e madeira son combinados con efectividade nun logrado e rítmico

Vivace que dá paso a un alegre e

vivaz Allegro con spirito cuxo carácter lúdico xa foi presentado no primeiro movemento. Un elemento de cinco notas unifica os catro movementos e é exposto enerxicamente nos compases finais pola orquestra.

Bach, Mendelssohn, Fauré

O parisiense Camille Saint-Saëns foi un neno prodixio interesado na filosofía, o teatro, a botánica, a xeoloxía, a astronomía, a arqueoloxía, o latín, o grego… converténdose nun adulto culto e de gustos refinados pero de carácter distante, esgrevio e en ocasións ofensivo nos seus comentarios cara a algúns colegas. Para o xénero concerto, Saint-Saëns tiña unha técnica impecable e unha concepción sensual e moi francesa da beleza que lle permitiron utilizar de modo intelixente e equilibrado os recursos clásicos, engadindo á súa obra nitidez e elegancia formal e tentando que a claridade e a pulcritude

(10)

puidesen revelarse na execución dos solistas. O Concerto para piano e

orquestra núm. 2 en sol menor, exemplo

da súa mestría e espontaneidade, foi composto en dezasete días e estreado polo compositor como solista, en París, en maio de 1868. Un solo do piano homenaxea a Bach no

Andante sostenuto pois evoca unha toccata ao estilo das fantasías para

teclado do compositor alemán. Tras a introdución, o movemento oscila entre o dramatismo de certas pasaxes e o atractivo lírico do primeiro tema, tomado dunha composición do seu discípulo Fauré cando era estudante e do segundo, de aire schumanniano. A lixeireza caracteriza o Allegro

scherzando no que momentos de

virtuosismo se alternan con outros nos que o humor fai tan amena a audición. O concerto conclúe cunha irresistible

tarantella que, con fragmentos do

movemento anterior, supoñen unha chiscadela a Mendelssohn; son episodios cheos de enerxía que esixen do pianista unha grande habilidade.

Un poema coreográfico

En 1906 Maurice Ravel ideou a composición dunha exaltación sinfónica do valse vienés como homenaxe a Johann Strauss Jr. que titulou inicialmente Wien. Tras o armisticio que puxo fin á Primeira Guerra Mundial en 1918, Ravel volveu pensar no proxecto e o empresario Sergei Diaghilev ofreceulle producir a súa obra como ballet para o seu ciclo ‘Ballets Russes’ en 1920. Ravel rematou a orquestración de Wien antes da fin de marzo de 1920 e en

revelarse en la ejecución de los solistas. El Concierto para piano y

orquesta nº 2 en sol menor, ejemplo

de su maestría y espontaneidad, fue compuesto en diecisiete días y estrenado por el compositor como solista, en París, en mayo de 1868. Un solo del piano homenajea a Bach en el Andante sostenuto pues evoca una

toccata al estilo de las fantasías para

teclado del compositor alemán. Tras la introducción, el movimiento oscila entre el dramatismo de ciertos pasajes y el atractivo lírico del primer tema, tomado de una composición de su discípulo Fauré cuando era estudiante y del segundo, de aire schumanniano. La ligereza caracteriza el Allegro

scherzando en el que momentos de

virtuosismo se alternan con otros en los que el humor hace tan amena la audición. El concierto concluye con una arrolladora tarantella que, con fragmentos del movimiento anterior, suponen un guiño a Mendelssohn; son episodios llenos de energía que exigen del pianista una gran habilidad.

Un poema coreográfico

En 1906 Maurice Ravel ideó la composición de una exaltación sinfónica del vals vienés como homenaje a Johann Strauss Jr. que tituló inicialmente Wien. Tras el armisticio que puso fin a la Primera Guerra Mundial en 1918, Ravel volvió a pensar en el proyecto y el empresario Sergei Diaghilev le ofreció producir su obra como ballet para su ciclo ‘Ballets Russes’ en 1920. Ravel terminó la orquestación de Wien antes del fin de marzo de 1920 y en París, en mayo,

(11)

París, en maio, participou durante unha audición na súa versión para dous pianos ante Massine, Poulenc, Stravinski e Diaghilev. Este afirmou que era unha obra mestra, pero non un ballet; algo que ofendeu ao compositor e cortou a súa relación co ruso. A Orquestra Lamoureux dirixida por Camille Chevillard estreou a obra en concerto en decembro de 1921 cambiando o título anterior á guerra polo máis neutral de La Valse. A partitura desenvolve elementos do valse vienés a través da harmonía e dos ritmos impresionistas. Ravel introduce a cantidade precisa e variada de instrumentos que expoñen ou simplemente insinúan; os violoncellos revelan esas brumas ás que se refire pero, aos poucos, incorpóranse outros instrumentos con melodías máis ben fraccionadas, creando imaxes de algo evidente. Ao longo da obra aparece o valse cernado en distintos falsos clímax que desembocan nun final apoteótico, distinto ao resto da escritura.

participó durante una audición en su versión para dos pianos ante Massine, Poulenc, Stravinsky y Diaghilev. Este afirmó que era una obra maestra, pero no un ballet; algo que ofendió al compositor y cortó su relación con el ruso. La Orquesta Lamoureux dirigida por Camille Chevillard estrenó la obra en concierto en diciembre de 1921 cambiando el título anterior a la guerra por el más neutral de

La Valse. La partitura desarrolla

elementos del vals vienés a través de la armonía y los ritmos impresionistas. Ravel introduce la cantidad precisa y variada de instrumentos que exponen o simplemente insinúan; los violonchelos revelan esas brumas a las que se refiere pero, poco a poco, otros instrumentos se incor poran con melodías más bien fraccionadas, creando imágenes de algo evidente. A lo largo de la obra aparece el vals cercenado en distintos falsos clímax que desembocan en un final apoteó-sico, distinto al resto de la escritura.

(12)

AUDITORIO DE GALICIA

Avda. do Burgo das Nacións, s/n 15705 Santiago de Compostela DESPACHO DE BILLETES Tel.: +34 981 571 026 573 979 OFICINA Tel.: +34 981 574 153 552 290 Fax: +34 981 574 250 www.compostelacapitalcultural.org www.auditoriodegalicia.org www.rfgalicia.org 25 ANIVERSARIO PRÓXIMOS CONCERTOS

MARZO 2015

13 REAL FILHARMONÍA DE GALICIA

ANTONI ROS MARBÀ / director

PABLO FERRÁNDEZ / violoncello

21.00 h. Auditorio de Galicia

Obras de Dvorák

20.15 CONVERS@NDO CON PABLO FERRÁNDEZ

19 LARS VOGT piano

21.00 h. Auditorio de Galicia Obras de Schubert, Schoenberg, Beethoven Ciclo de Piano Ángel Brage

Festival de Músicas Contemplativas

27 REAL FILHARMONÍA DE GALICIA

ANDREW GOURLAY / director

ALINA POGOSTKINA / violín

21.00 h. Auditorio de Galicia

Obras de Haydn, Brahms, Beethoven, Sibelius

Referencias

Documento similar

Y tendiendo ellos la vista vieron cuanto en el mundo había y dieron las gracias al Criador diciendo: Repetidas gracias os damos porque nos habéis criado hombres, nos

E Clamades andaua sienpre sobre el caua- 11o de madera, y en poco tienpo fue tan lexos, que el no sabia en donde estaña; pero el tomo muy gran esfuergo en si, y pensó yendo assi

De la Salud de la Universidad de Málaga y comienza el primer curso de Grado en Podología, el cual ofrece una formación generalista y profesionalizadora que contempla

La campaña ha consistido en la revisión del etiquetado e instrucciones de uso de todos los ter- mómetros digitales comunicados, así como de la documentación técnica adicional de

Fuente de emisión secundaria que afecta a la estación: Combustión en sector residencial y comercial Distancia a la primera vía de tráfico: 3 metros (15 m de ancho)..

(*) Conforme a lo establecido en el apartado 1.6 del Real Decreto 373/2020, de 18 de febrero de 2020, por el que se desarrolla la estructura orgánica básica del Ministerio de

d) que haya «identidad de órgano» (con identidad de Sala y Sección); e) que haya alteridad, es decir, que las sentencias aportadas sean de persona distinta a la recurrente, e) que

Las manifestaciones musicales y su organización institucional a lo largo de los siglos XVI al XVIII son aspectos poco conocidos de la cultura alicantina. Analizar el alcance y