CLASIFICACIÓN DOS SERES VIVOS

A nutrición é o

conxunto de

procesos

implicados no

intercambio de

materia e

enerxía dun ser

vivo có medio

que o rodea.

INTERCAMBIO DE GASES

SAVIA BRUTA SAVIA BRUTA SAVIA ELABORADA ABSORCIÓN TRANSPORTE E DISTRIBUCIÓN FOTOSÍNTESE LUZ CO2 O2



_{Incorporación de nutrientes}



_{Intercambio de gases (osíxeno e dióxido de carbono)}

_{Transporte de nutrientes (zume bruto e zume}

elaborado) por todo o organismo

_Fotosíntese



_{Metabolismo celular: anabolismo (elaboración de}

compoñentes celulares ) e catabolismo (Respiración

celular)



_{Acumulación e/ou eliminación (excreción) de}



Os vexetais de organización talofítica toman

os nutrientes e tamén os gases directamente

do medio, por difusión, a través das

membranas celulares. Isto pode ocorrer porque

os seus epitelios carecen de cutícula.



O transporte no interior da planta ten lugar de

célula a célula, por difusión simple ou por

Os vexetais de organización cormofítica presentan estruturas especialmente adaptadas para a absorción e o transporte no medio terrestre. Estas estruturas son:

 _{RAÍZ: subterránea (normalmente). Por ela absorbe auga e sales}

disolvidas.

 _{TALO: Estrutura pola cal transportan auga e sales minerais}

desde a raíz ata as follas, e os produtos da fotosíntese desde a folla ata a raíz e o resto do vexetal.

 _{FOLLAS: É o lugar onde se sintetizan}

compos-tos orgánicos a partir dos inorgánicos, transfor-mando a enerxía da luz en enerxía química de enlace.

No interior destas estruturas localízase o sistema vascular. Está formado por vasos condutores, que forman o xilema e o floema,e transportan substancias necesarias para a nutrición.



_{A incorporación de auga e sales minerais realízase a}

través dos pelos radicais das raíces, (zona pilífera).



A auga penetra na raíz por ósmose.



Os sales minerais por transporte activo.

Os PELOS RADICAIS

son evaxinacións da

epiderme que aumentan a superficie de contacto da raíz co solo. As MICORRIZAS facilitan a absorción de auga e nutrientes do solo. Tecido implicado: EPIDERME

O zume bruto é transportado

polos vasos leñosos (xilema)

ata as follas, onde se emprega

na fotosíntese.

AUGA SALES

PRESIÓN RADICULAR

Son un conxunto de fenómenos que provocan o ascenso do zume bruto en contra da gravidade.

Os enlaces de hidróxe-no entre os dipolos de auga permiten unha cohesión moi elevada.

TENSIÓN-COHESIÓN

TRANSPIRACIÓN

A perda de auga por evaporación, a través dos estomas, produce unha forza capaz de absorber a auga na raíz e conducila polo xilema ata as follas.

Na ascensión da auga tamén

intervén a adhesión das moléculas de auga ás paredes dos tubos de xilema: CAPILARIDADE

Débese á entrada de auga do solo á raíz por ósmose , xa que a concentración de solutos é maior nas



_{Consiste na perda de}

vapor de auga a

través dos estomas

das follas mediante

un proceso de

difusión.

Estoma pechado Estoma aberto

Tecido implicado:

EPIDERME do envés

das follas.

ESTRUTURAS QUE PERMITEN A ENTRADA E SAÍDA DE GASES:

 Estomas: aberturas no envés das follas . Os gases,

disolvidos en auga, transpórtanse a calquera parte do vexetal polo floema.

 _{Pelos radicais: por eles entran os gases disolvidos en auga}

que se absorbe do solo.

 Lenticelas: son as aberturas que existen no tecido

suberoso das paredes dos talos leñosos.

As plantas necesitan osíxeno atmosférico para respirar. Tamén necesitan dióxido de carbono, o cal utilizan como fonte de carbono para realizar a fotosíntese.

DÍA Fotosíntese + Respiración (predomina a fotosíntese) NOITE Respiración

Mediante a fotosíntese

as plantas, mediante a

clorofila e empregando a enerxía solar, elaboran a súa propia materia orgánica a partir de materia inorgánica.

Tecido implicado: PARÉNQUIMA CLOROFÍLICO

• Ten lugar na membrana do tilacoide.

• A clorofila descompón a molécula de auga coa enerxía do sol. Prodúcese enerxía en forma de ATP e despréndese O2.

FASE LUMINOSA

• Ten lugar no estroma.

• Utiliza a enerxía obtida na fase luminosa, o CO2 e os sales minerais para sintetizar materia orgáni-ca, nun conxunto de reaccións denominado Ciclo de Calvin.

FASE ESCURA

FO

T

Auga e sales minerais (zume bruto) procedente do talo Dióxido de carbono captado a través dos estomas

Glicosa, ácidos graxos e aminoácidos

Osíxeno

captado a través dos estomas

Osíxeno expulsado a través dos estomas

Dióxido de carbono expulsado a través dos estomas Auga expulsada en forma de vapor ENERXÍA (sol) FOTOSÍNTESE RESPIRACIÓN CELULAR TRANSPIRACIÓN INTERCAMBIO DE GASES



Durante a fotosíntese, o zume bruto,

transportado polo xilema ata as follas,

transfórmase en zume elaborado.

Este zume elaborado é unha solución formada

por azucres, aminoácidos e outras substancias

ricas en nitróxeno. Transpórtase, tanto en

sentido ascendente como descendente,

polo floema a calquera parte do vexetal.

Os compostos orgánicos elaborados no parénquima clorofílico das follas pasan por transporte activo ás células acompañantes do floema, e destas, a través dos plasmodesmos, pasan aos tubos cribosos.

Nas estacións frías os ocos das placas cribosas

tapónanse con calosa (hidrato de carbono

sintetizado na membrana plasmática).



Os nutrientes son utilizados por todas as

células das plantas en dous tipos de

reaccións:



Reaccións de síntese (ANABOLISMO):

elaboración de compoñentes celulares para

repoñer ou medrar.



_{Reaccións de degradación (CATABOLISMO):}

En RAÍCES En TALOS En SEMENTES Bulbos Tubérculos

 A excreción consiste na eliminación de substancias de refugo producidas no metabolismo.

 Nos vexetais non existe unha excreción propiamente dita, nin teñen estruturas especializadas para realizar esta

función.

 Ao ter unha taxa metabólica baixa, a cantidade de sustancias de refugo tamén o é.

 Ademais, algúns destes produtos son reutilizados en procesos anabólicos: concretamente a auga e o dióxido de carbono pódense empregar na fotosíntese.

 En ocasións os refugos non saen ao exterior e



As substancias de refugo poden ser gasosas, sólidas ou

líquidas:



Sólidas: Acumúlanse no interior de vacúolos

cristais de oxalato cálcico..



_{Líquidas: Son expulsadas a través de tecidos secretores}

nectarios nas flores (néctar), pelos glandulares (aceites

esenciais: menta, lavanda, eucaliptol) , canles resiníferas

(resinas), tubos laticíferos (látex).

Nas plantas de terreos salinos o exceso de sal acumúlase

en tecidos ricos en auga ou elimínase.



Gasosas: dióxido de carbono e etileno (hormona da

A relación é o proceso mediante o cal os

seres vivos captan a información do que

ocorre no seu contorno e elaboran

respos-tas axeitadas á realidade que perciben.

 As plantas non teñen sistema nervioso, nin órganos dos sentidos

como os animais, malia iso, tamén son capaces de percibir os cambios que se producen no seu entorno e de reaccionar da maneira máis axeitada para sobrevivir. Estes cambios están regulados polas hormonas vexetais. Un exemplo da regulación hormonal é a caída das follas durante o outono.

 _{As plantas tamén reaccionan a determinados estímulos do medio .}

Ás raíces, talos e follas móvense como resposta a eles, con dous tipos de movementos: os tropismos e as nastias.

• O crecemento

planta.

• A maduración

do froito.

• A caída da folla.

diferentes partes da planta está regulado polas

hormonas vexetais (FITOHORMONAS) que

son substancias

sintetizadas polas plantas, xeralmente nos tecidos

embrionarios. Regulan por exemplo:

• TROPISMOS

• NASTIAS

As plantas reaccionan a determinados estímulos do medio mediante dous tipos

ETILENO (Et).

Facilita a maduración dos froitos e a

degradación da

clorofila, facendo caer as follas.

AUXINAS (Au) (en grego

“medrar”). Activan os procesos de crecemento, floración, xemas apicais, crecemento celular nas meristemas. Relacionadas

có fototropismo e xeotropismo.

CITOQUININAS (Cq). Estimulan a

división celular e inducen a

diferenciación celular e formación de novos tecidos.

XIBERELINAS (Xb).

Producen o alongamento dos talos , estimulan a xerminación das sementes e inducen a formación de flores e froitos.

HORMONAS VEXETAIS

ÁCIDO ABSCÍSICO. (ABA) .De acción

Contraria as Au, Xb e Cq. Inhibe o crecemento e favorece a senescencia das follas.

Os TROPISMOS son respostas permanentes que determinan a

dirección do movemento das plantas. Poden ser negativos: cando a planta se afasta do estímulo e positivos si ésta se achega ao

estímulo. Os principais son fototropismo: movementos cara ou contra a luz e xeotropismo: movementos en contra o cara ao chan.

TROPISMOS:

.Positivos

.Negativos

As NASTIAS son respostas pasaxeiras que se producen nas plantas como reacción a un estímulo externo. Exemplos de nastias son o movemento das follas da Mimosa púdica ao tocalas e o peche das follas das plantas carnívoras cando se pousa algún insecto sobre elas. Fotonastias: cara ou contra a luz; sismonastias: estímulos ligados ao contacto do vexetal con algo ou a súa sacudida.

NASTIAS

FOTONASTIAS (cambios de luz)

FOTONASTIAS SISMONASTIAS TIGMOTROPISMO TALO: FOTOTROPISMO (+) XEOTROPISMO (-) RAÍZ: FOTOTROPISMO (-) XEOTROPISMO (+) HIGROTROPISMO (+) QUIMIOTROPISMO (+ )

Case todos os vexetais, ao igual que

o resto dos seres pluricelulares,

reprodú-cense de forma sexual.

Tamén existen moitos que alternan

a reprodución sexual coa asexual ao

 _{Na reprodución asexual non interveñen gametos. Dun só individuo}

se separa unha unidade reprodutora, constituida por unha célula ou grupo de células, que dan lugar, tralo desenvolvemento, a un

duplicado do proxenitor.

A partir dun só individuo pódense formar gran cantidade de des-cendentes que son idénticos entre sí e idénticos ao seu proxenitor.

POR ESPORAS ( producidas en esporanxios) POR PROPÁGULOS

R. ASEXUAL MULTIPLICACIÓN BARBADAS

VEXETATIVA POR XEMAS RIZOMAS TUBÉRCULOS

Barbada

Ramificacóns laterais que saen da base dos talos con crecemento horizontal. As súas xemas emiten raíces, dando lugar a novos individuos.

Exemplos: amorodos

e trevos.

Talos subterráneos moi engrosados que almacenan alimento. Poden separarse da planta e constituir unha nova. Exemplos: pataca e chufa. Bulbo

Talos subterráneos esféricos con follas carnosas de almacenamento dispostas en capas. A partir de xemas situadas entre as follas

fórmanse bulbos fillos dos que se orixinan novas plantas. Exemplos:

cebolas, allos, narcisos. MULTIPLICACIÓN VEXETATIVA Talos subterráneos que medran horizontalmente na terra e acumulan substancias de reserva. A partir de xemas, poden formar talos aéreos que có tempo enraízan e se separan da planta para constituir unha nova.

Exemplos: lirio,

 _{Na reprodución sexual, os descendentes teñen}

características xenéticas diferentes aos proxenitores

grazas a:

 _{A formación dos gametos: células especializadas que son o}

vehículo de transporte da información xenética. Son haploides porque se forman a partir dunha división reducional: a meiose.

 _{A formación do cigoto: cando se unen os gametos, xérase}

unha célula diploide con características dos dous proxenitores.

 O desenvolvemento do cigoto: que se divide por mitosis

 _{Os gametos que interveñen na fecundación poden ser:}

 Isogametos (iguais)

 _{Anisogametos (diferentes)}

Nos vexetais é frecuente á anisogamia. O gameto feminino,

oosfera, é grande e inmóbil e o masculino, anterozoide,

pequeno e móbil.

Estes gametos fórmanse en gametanxios : anteridios, os masculinos, e arquegonios, os femininos.

 _{As especies vexetais poden ser:}

 Unisexuales ou dioicas (existen individuos de dous sexos

diferentes.

 _{Monoicas ou hermafroditas ( o mesmo individuo ten os}

dous sexos e produce os dous tipos de gametos. Non adoita darse a autofecundación, xa que maduran en

As plantas con r. sexual caracterízanse por ter un ciclo biolóxico

diplohaplonte con

alternancia de dúas

xeracións: o esporófito, diploide, asexual e

produtor de esporas por meiose, e o gametófito, haploide, sexual e produtor de gametos. A evolución tende a reducir o gametófito e a favorecer a fase do esporófito.

GA MET ÓFI T O (GF) ESPORÓF IT O (EF) PREDOMINA O GF SOBRE O EF.

PREDOMINA O EF SOBRE O GF.

O GF está moi

reducido:

O GF feminino

é o saco

embrionario.

O GF

masculino é

o grao de pole.

Imaxes: Google

Pilar de Vega