• No se han encontrado resultados

25§ 1  LEI 30/1992, DO 26 DE NOVEMBRO (XEFATURA DO ESTADO), DE RÉXIME XURÍDICO DAS ADMI‑NISTRACIÓNS PÚBLICAS E DO PROCEDE‑MENTO ADMINISTRATIVO COMÚN (1)

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "25§ 1  LEI 30/1992, DO 26 DE NOVEMBRO (XEFATURA DO ESTADO), DE RÉXIME XURÍDICO DAS ADMI‑NISTRACIÓNS PÚBLICAS E DO PROCEDE‑MENTO ADMINISTRATIVO COMÚN (1)"

Copied!
122
0
0

Texto completo

(1)

§ 1   LEI 30/1992, DO 26 DE NOVEMBRO (XEFATURA  DO ESTADO), DE RÉXIME XURÍDICO DAS ADMI‑

NISTRACIÓNS  PÚBLICAS  E  DO  PROCEDE‑

MENTO ADMINISTRATIVO COMÚN (1)

(«BOE» núm. 285, do 27 de novembro de 1992; correccións de erros en «BOE» 

núms. 311, do 28 de decembro de 1992, e 23, do 27 de xaneiro de 1993)

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS 1

A Constitución recolle no seu título IV os principios que  inspiran a actuación administrativa e que garanten o somete‑

 (1)  As disposicións adicionais, transitorias, derrogatoria e derradeira da  Lei 4/1999, do 13 de xaneiro («BOE» núm. 12, do 14 de xaneiro), de modificación  desta lei dispoñen:

« . . . . DISPOSICIÓNS ADICIONAIS

Primeira.    Simplificación de procedementos.–1.    O Goberno, no prazo dun ano a  partir da entrada en vigor desta lei, establecerá as modificacións normativas precisas nas  disposicións regulamentarias ditadas na adecuación e desenvolvemento da Lei 30/1992,  do 26 de novembro, de réxime xurídico das administracións públicas e do procedemento  administrativo común, para a simplificación dos procedementos administrativos vixen‑

tes no ámbito da Administración xeral do Estado e dos seus organismos públicos, aten‑

dendo especialmente á implantación de categorías xerais de procedementos, así como á  eliminación de trámites innecesarios que dificulten as relacións dos cidadáns coa Admi‑

nistración pública. En ningún caso, as especialidades dos distintos procedementos pode‑

rán supor unha diminución ou limitación das garantías consagradas nesta lei.

2.    Sen prexuízo do establecido no punto anterior, o Goberno adaptará, no prazo  de dous anos, as normas reguladoras dos procedementos ao sentido do silencio admi‑

nistrativo establecido na presente lei.

(2)

§ 1

mento pleno da súa actividade á lei e ao dereito, e configura  o Goberno da Nación como un órgano eminentemente polí‑

tico que dirixe a Administración e que exerce a potestade  regulamentaria.

3.    Para o estudo e proposta das reformas a que se refiren os números anterio‑

res, o Goberno creará unha comisión interministerial presidida polo ministro de  Administracións Públicas.

4.    Os órganos competentes das comunidades autónomas, dentro dos seus res‑

pectivos ámbitos, adaptarán aqueles procedementos nos que proceda modificar o  sentido do silencio administrativo ao establecido pola presente lei.

Segunda.    No prazo de dezaoito meses, o Goberno remitirá ás Cortes Xerais o  proxecto ou proxectos de lei que resulten necesarios para regular os procedementos  de impugnación, reclamación, conciliación, mediación e arbitraxe substitutivos dos  recursos de alzada e de reposición.

DISPOSICIÓNS TRANSITORIAS

Primeira.    Subsistencia de normas preexistentes.–1.    Entrementres non se  leven a efecto as previsións da disposición adicional 1.ª desta lei, continuarán en  vigor, con su propio rango, as normas regulamentarias existentes e, en especial, as  aprobadas no marco do proceso de adecuación de procedementos á Lei 30/1992,  do 26 de novembro, de réxime xurídico das administracións públicas e do procede‑

mento administrativo común, así como as ditadas en desenvolvemento dela, en canto  non se opoñan á presente lei.

2.    En todo caso, cando as citadas normas establecesen un prazo máximo de  duración do procedemento superior aos seis meses, entenderase que o prazo máximo  para resolver e notificar a resolución será precisamente de seis meses, coas excep‑

cións previstas no punto segundo do artigo 42.

3.    Así mesmo, e ata se levaren a efecto as previsións do punto 2 da disposición  adicional primeira, conservará validez o sentido do silencio administrativo estable‑

cido nas citadas normas, se ben a súa forma de produción e efectos serán os previstos  na presente lei.

Segunda.    Aplicación da lei aos procedementos en tramitación.–Aos procede‑

mentos iniciados antes da entrada en vigor desta lei non lles será de aplicación esta, e  rexeranse pola normativa anterior.

Non obstante, si resultará de aplicación a tales procedementos o sistema de revi‑

sión de oficio e de recursos administrativos regulados na presente lei.

DISPOSICIÓN DERROGATORIA

Única.    1.    Quedan derrogados a Lei do 5 de abril de 1904 e o Real decreto do 23  de setembro de 1904, relativos á responsabilidade civil dos funcionarios públicos.

2.    Así mesmo, quedan derrogadas todas as normas de igual ou inferior rango  no que contradigan ou se opoñan á presente lei.

DISPOSICIÓN DERRADEIRA

Única.    Desenvolvemento e entrada en vigor da lei.–1.    O Goberno e as comu‑

nidades autónomas, no ámbito das súas respectivas competencias, ditarán as disposi‑

cións de desenvolvemento e aplicación desta lei que resulten necesarias.

2.    Esta lei entrará en vigor aos tres meses de su publicación no “Boletín Ofi‑

cial del Estado”.»

(3)

§ 1

No ordenamento que tivo a súa orixe no réxime autocrá‑

tico precedente víñase reducindo o Goberno ao órgano supe‑

rior no que culmina a Administración do Estado e, xa que  logo, concibíndoo como un mero apéndice ou prolongación  desta, coa que compartiría, en boa medida, a súa natureza  administrativa. O artigo 97 da Constitución arromba definiti‑

vamente esta concepción e recupera para o Goberno o ámbito  político da función de gobernar, inspirada no principio de  lexitimidade democrática. Perfílanse deste xeito con nitidez  os trazos propios que definen o Goberno e a Administración  como institucións públicas constitucionalmente diferencia‑

das, así como os que establecen a subordinación da Adminis‑

tración á acción política de dirección do Goberno.

Cómpre agora que o marco que regula o réxime xurídico  das administracións públicas sexa obxecto dunha adaptación  normativa expresa que o configure de xeito harmónico e con‑

cordante cos principios constitucionais.

A Constitución garante o sometemento das administra‑

cións públicas ao principio de legalidade, tanto con respecto  ás normas que rexen a súa propia organización como ao  réxime xurídico, o procedemento administrativo e o sistema  de responsabilidade.

Por outra banda, a Administración local, o réxime xurí‑

dico  da  cal  está  establecido  como  básico  no  mesmo  artigo 149.1.18.ª da Constitución, ten unha regulación espe‑

cífica na súa actual Lei de bases que non ofrece dificultade  ningunha de adaptación aos obxectivos desta lei e que non  exixe modificacións específicas.

2

O artigo 149.1.18.ª da Constitución distingue entre as  bases do réxime xurídico das administracións públicas, que  deberán garantirlle ao administrado un tratamento común  diante delas; o procedemento administrativo común, sen  prexuízo das especialidades derivadas da organización pro‑

pia das comunidades autónomas, e mais o sistema de respon‑

sabilidade de todas as administracións públicas.

A delimitación do réxime xurídico das administracións  públicas englóbase no esquema «bases máis desenvolve‑

(4)

§ 1

mento» que lles permite ás comunidades autónomas ditar as  súas propias normas, sempre que se axusten ás bases esta‑

tais. No entanto, respecto do procedemento administrativo  común e do sistema de responsabilidade das administracións  públicas, aínda que a súa formulación xurídica sexa a mani‑

festación expresa e a tradución práctica, para os cidadáns, da  aplicación regular do propio réxime xurídico, a Constitución  contémplaas como unha competencia normativa plena e  exclusiva do Estado.

A lei recolle esta concepción constitucional de distribu‑

ción de competencias e regula o procedemento administra‑

tivo común, de aplicación xeral a todas as administracións  públicas, e fixa as garantías mínimas dos cidadáns respecto  da actividade administrativa. Esta regulación non esgota as  competencias estatais ou autonómicas de establecer proce‑

dementos específicos ratione materiae, que, en todo caso,  deberán respectar estas garantías. A Constitución establece a  competencia das comunidades autónomas para establecer as  especialidades derivadas das súa organización propia, pero  ademais, como xa sinalou a xurisprudencia constitucional,  non se pode disociar a norma substantiva da norma de proce‑

demento, polo que tamén debe ser posible que as comunida‑

des autónomas diten as normas de procedemento necesarias  para a aplicación do seu dereito substantivo, pois o reservado  para o Estado non é todo procedemento, senón só aquel que  deba ser común e que fose establecido como tal. A regula‑

ción dos procedementos propios das comunidades autóno‑

mas deberá respectar sempre as regras do procedemento,  que, por ser competencia exclusiva do Estado, integra o con‑

cepto de procedemento administrativo común.

A este avanzado concepto responde a lei, que é de aplica‑

ción a todas as administracións públicas e rigorosamente  respectuosa coa distribución constitucional de competen‑

cias.

3

Con independencia da Lei do 19 de outubro de 1889, que  no seu intento de uniformar o procedemento constituíu un  paso significativo na evolución do dereito público español 

(5)

§ 1

‑aínda  que  se  plasmase  nunha  maraña  de  regulamentos  departamentais‑, a primeira e única regulación do réxime  xurídico e do procedemento administrativo da Administra‑

ción pública, no noso ordenamento, é a contida nos arti‑

gos 22 e seguintes da Lei de réxime xurídico da Administración  do Estado, do 26 de xullo de 1957, e na Lei de procedemento  administrativo, do 17 de xullo de 1958, que constitúen, cer‑

tamente, unha achega relevante na configuración do noso  dereito administrativo, de xeito particular esta última.

O marco xurídico que deseñan estas normas ten como  obxecto explícito, sobre todo, a unificación de normas pre‑

existentes, «... reunir nun texto único aplicable a todos os  departamentos ministeriais ...», para garantir unha actuación  común, case didáctica, no funcionamento interno da Admi‑

nistración, no que a garantía dos particulares se contempla  desde a unificación do procedemento e desde o concepto da  autorización previa para o recoñecemento dun dereito ou a  satisfacción dun interese lexítimo.

A Constitución de 1978 dá a luz un novo concepto de  Administración, sometida á lei e ao dereito, acorde coa  expresión democrática da vontade popular. A Constitución  consagra o carácter instrumental da Administración, posta ao  servizo dos intereses dos cidadáns, e a responsabilidade polí‑

tica do Goberno correspondente, en tanto que é responsable  de dirixila.

O réxime xurídico das administracións públicas debe  establecerse desde este concepto e transcender as regras de  funcionamento interno, para integrarse na sociedade á que  serve como o instrumento que promove as condicións para  que os dereitos constitucionais do individuo e dos grupos  que integran a sociedade sexan reais e efectivos.

Pero, ademais, o réxime xurídico non é neutral nunha  dinámica de modernización do Estado. O procedemento  administrativo é un instrumento axeitado para dinamizar o  seu avance e, xa que logo, as regras esenciais do procede‑

mento son unha peza fundamental no proceso de moderniza‑

ción da nosa sociedade e da súa Administración.

Desde esta óptica, o cambio que opera a lei é profundo, e  percíbese ao longo de todo o articulado, no que se respecta‑

ron, mesmo literalmente, os preceptos máis consolidados na 

(6)

§ 1

técnica da xestión administrativa. A recepción que a lei rea‑

liza do anterior ordenamento constitúe en si mesma un reco‑

ñecemento da importancia que aquel tivo no seu día e que  hoxe en boa parte conserva.

Pero xunto a isto, resulta innegable a necesidade de intro‑

ducir reformas profundas nesta materia que teñan en conta  tanto a multiplicidade de administracións públicas a que a lei  vai dirixida, coma a necesidade de ampliar e reforzar as  garantías dos cidadáns para a resolución xusta e pronta dos  asuntos.

4

A múltiple e complexa realidade que supón a coexisten‑

cia da Administración do Estado, as administracións das  comunidades autónomas e as das entidades locais, proxec‑

tando a súa actividade sobre un mesmo espazo subxectivo e  xeográfico, fai necesario propiciar un achegamento eficaz  dos servizos administrativos aos cidadáns. Este obxectivo  demanda, pola súa parte, unha fluída relación entre as admi‑

nistracións públicas e un marco xurídico de actuación común  para todas elas que lles permita aos particulares dirixirse a  calquera instancia administrativa coa certeza de que todas  actúan con criterios homoxéneos.

A eficacia no resultado da actuación desa realidade plural e  complexa que son as administracións públicas fai que a coope‑

ración entre elas resulte un principio activo, non só desexable,  senón indispensable para o seu funcionamento. A cooperación  é un deber xeral, a esencia do modelo de organización territo‑

rial do Estado autonómico, que se configura como un deber  recíproco de apoio e mutua lealdade que non é preciso que se  xustifique en preceptos concretos, porque non pode imporse,  senón acordarse, conformarse ou concertarse, sendo o princi‑

pio que, como tal, debe presidir o exercicio de competencias  compartidas ou das que se exercen sobre un mesmo espazo  físico. Esta necesaria cooperación institucional entre admi‑

nistracións públicas permitirá, no marco da modernización  das súas estruturas, a simplificación de todas elas, e, cando  sexa posible, tamén a redución da organización territorial da  Administración xeral do Estado nas comunidades autónomas 

(7)

§ 1

que, por razón do seu nivel de competencias propio, asumisen  a xestión das materias en que se desenvolvan as funcións  daqueles órganos territoriais.

5

As novas correntes da ciencia da organización achegan  un enfoque adicional en tanto que mecanismo para garantir a  calidade e transparencia da actuación administrativa, que  configuran diferenzas substanciais entre os escenarios de  1958 e 1992. A Lei de procedemento administrativo de 1958  pretendeu modernizar as arcaicas maneiras da Administra‑

ción española, propugnando unha racionalización dos traba‑

llos burocráticos e o emprego de «máquinas axeitadas con  vistas a implantar unha progresiva mecanización e automa‑

tismo nas oficinas públicas, sempre que o volume de traballo  faga económico o emprego destes procedementos». Esta for‑

mulación tan limitada dificultou que a informatización,  soporte e tecido nervioso das relacións sociais e económicas  da nosa época, tivese ata o de agora unha incidencia substan‑

tiva no procedemento administrativo, por falta de recoñece‑

mento formal da validez de documentos e comunicacións  emitidos por esta vía. O extraordinario avance experimen‑

tado nas nosas administracións públicas na tecnificación dos  seus medios operativos, a través do seu cada vez maior par‑

que informático e telemático, limitouse ao funcionamento  interno, sen correspondencia relevante coa produción xurí‑

dica da súa actividade relacionada cos cidadáns. As técnicas  burocráticas formalistas, supostamente garantistas, caduca‑

ron, por máis que a algúns lles parezan inamovibles, e a lei  ábrese decididamente á tecnificación e modernización da  actuación administrativa na súa vertente de produción xurí‑

dica e á adaptación permanente ao ritmo das innovacións  tecnolóxicas.

6

O título I aborda as relacións entre as administracións  públicas, de carácter directo nuns casos e, noutros, formali‑

zadas a través dos órganos superiores de goberno, a partir 

(8)

§ 1

das premisas da lealdade constitucional e da colaboración  que deben presidir aquelas, consubstancial ao modelo de  organización territorial do Estado implantado pola Constitu‑

ción.

Isto é condición inescusable para articular o ordenado  desenvolvemento  da  actividade  administrativa  desde  o  momento en que coexisten unha diversidade de administra‑

cións que proxectan a súa actividade sobre o mesmo ámbito  territorial, persoal e, en ocasións, material, actividade que ao  tempo debe cumprir criterios de eficacia sen menoscabo de  competencias alleas. Conxugar esta pluralidade de factores  obriga a intensificar as relacións de cooperación mediante a  asistencia recíproca, o intercambio de información, as confe‑

rencias sectoriais para a adopción de criterios ou puntos de  vista comúns ao abordar os problemas de cada sector, ou a  subscrición de convenios de colaboración, como aspectos  xerais que poderán ser susceptibles de concreción nos distin‑

tos sectores da actividade administrativa.

A lei recolle estes aspectos, que xa demostraron a súa  fecundidade na práctica, e introduce como novidade a figura  do convenio de conferencia sectorial, que propiciará o acordo  multilateral para accións sectoriais, sen menoscabo da súa  orixe pactada, que require a conformidade expresa de todas  as partes intervenientes. Deste xeito, as conferencias secto‑

riais, sen substituíren ou anularen as facultades decisorias  propias de cada Administración pública, recibirán un novo  pulo no decisivo papel que xa están a xogar na consolidación  do Estado das autonomías.

7

O título II dedica o seu capítulo I a regular os principios  xerais do réxime dos órganos administrativos, derivados dos  principios superiores de indispoñibilidade da competencia,  xerarquía e coordinación, no marco do previsto polo artigo  103 da Constitución. Plenamente respectuosa coa potestade  de autoorganización das administracións públicas, a lei limí‑

tase a regular o núcleo estrito do que constitúe a normativa  básica de toda organización administrativa, a observancia da 

(9)

§ 1

cal ten efectos directos sobre a validez e eficacia dos actos  administrativos.

A mesma perspectiva relativa á autoorganización leva a  regular no capítulo II o réxime de funcionamento dos órga‑

nos colexiados. Pero, ademais, a evolución máis recente da  nosa organización administrativa cara a fórmulas participati‑

vas obriga a contemplar a nova tipoloxía de órganos colexia‑

dos que teñen unha composición e funcionalidade que non se  axusta á regulación establecida pola anterior lei, ditada nunha  circunstancia histórica e política na que a participación  doutras administracións ou de organizacións sociais resul‑

taba impensable.

O capítulo III, que recolle as normas xerais de abstención  e recusación das autoridades e do persoal das administra‑

cións públicas, é corolario do mandato que a Constitución  acolle no seu artigo 103.1, cando predica que a Administra‑

ción pública serve, con obxectividade, os intereses xerais. A  normación común das causas obxectivas de abstención e  recusación é tanto como garantir o principio de neutralidade,  que exixe manter os servizos públicos a cuberto de toda coli‑

sión entre intereses particulares e intereses xerais.

8

O título III recolle as normas relativas aos interesados,  coa amplitude que exixe este concepto. Regúlanse as espe‑

cialidades da capacidade de obrar no ámbito do dereito admi‑

nistrativo, a lexitimación para intervir no procedemento, a  comparecencia a través de representantes e a pluralidade de  interesados. Con isto dáselle cumprida resposta ao previsto  na Constitución, que no seu artigo 105.c) acolle o dereito de  audiencia dos interesados como peza angular do procede‑

mento administrativo.

9

O título IV, baixo a epígrafe «Da actividade das administra‑

cións públicas», contén unha transcendente formulación dos  dereitos dos cidadáns nos procedementos administrativos,  ademais dos que lles recoñecen a Constitución e as leis. 

(10)

§ 1

Desta enunciación cabe destacar como innovacións signifi‑

cativas: a posibilidade de identificar as autoridades e funcio‑

narios baixo a responsabilidade dos cales se tramitan os  procedementos –rachando coa tradicional opacidade da  Administración–, o dereito de formular alegacións e de ache‑

gar documentos en calquera fase do procedemento anterior  ao trámite de audiencia, o de non presentar os xa achegados  á Administración actuante, e o de obter información e orien‑

tación sobre os condicionamentos xurídicos ou técnicos que  as disposicións vixentes impoñan aos proxectos que se pro‑

poñan abordar.

Incorpora, a continuación, as normas esenciais sobre o  emprego das linguas oficiais, regula o acceso á información  dos arquivos e rexistros administrativos, conforme o estable‑

cido no artigo 105.b) da Constitución, e aborda de xeito  frontal e decidido –en contraposición á timidez das previ‑

sións da Lei de procedemento administrativo de 1958– a ins‑

talación en soporte informático dos rexistros xerais, así como  a integración informática daqueles cos restantes rexistros  administrativos.

Nesta materia cobran especial relevancia os principios de  cooperación, coordinación e colaboración, o que posibilita  que os cidadáns poidan presentar as solicitudes, escritos e  comunicacións que dirixan ás administracións públicas nos  rexistros de calquera órgano administrativo que pertenza á  Administración xeral do Estado ou á de calquera Adminis‑

tración das comunidades autónomas, á marxe das restantes  posibilidades xa establecidas ou que se establezan. Para tal  efecto prevese que, mediante convenio de colaboración entre  as  administracións  públicas,  se  implanten  sistemas  de  intercomunicación e coordinación de rexistros que garantan  a compatibilidade informática e a transmisión telemática dos  asentos.

O dereito á identificación das autoridades e funcionarios  baixo a responsabilidade dos cales se tramiten os procede‑

mentos, a que antes se fixo referencia, compleméntase agora  coa posibilidade de solicitar a exixencia de responsabilidade  polas anomalías na tramitación.

A lei introduce un novo concepto verbo da relación da  Administración co cidadán, superando a doutrina do cha‑

(11)

§ 1

mado silencio administrativo. Poderíase dicir que esta lei  establece o silencio administrativo positivo, cambiando a  nosa norma tradicional. Non sería exacto. O obxectivo da lei  non é darlle carácter positivo á inactividade da Administra‑

ción cando os particulares se dirixan a ela. O carácter posi‑

tivo da inactividade da Administración é a garantía que se  establece cando non se cumpre o verdadeiro obxectivo da  lei, que é que os cidadáns obteñan resposta expresa da Admi‑

nistración e, sobre todo, que a obteñan no prazo establecido. 

O silencio administrativo, positivo ou negativo, non debe ser  un instituto xurídico normal, senón a garantía que impida  que os dereitos dos particulares queden baleiros de contido  cando a súa Administración non atende eficazmente e coa  celeridade debida as funcións para as que se organizou. Esta  garantía, expoñente dunha Administración na que debe pri‑

mar a eficacia sobre o formalismo, só cederá cando exista un  interese xeral prevalente ou cando realmente non exista o  dereito do que se postula o recoñecemento.

Loxicamente, a citada regulación compleméntase coa  inclusión posterior, como suposto de nulidade de pleno  dereito, dos actos presuntos ou expresos contrarios ao ordena‑

mento xurídico polos que se adquiren facultades ou dereitos  cando se careza dos requisitos esenciais para a súa adquisi‑

ción.

Conclúe o título IV cunha aberta incorporación das técni‑

cas  informáticas  e  telemáticas  na  relación  cida‑

dán‑Administración, e resolve os problemas que en materia  de termos e de prazos se presentaban por mor da diversidade  de calendarios de festividades.

10

O título V ábreo o capítulo dedicado ás disposicións  administrativas, no que se enuncian os principios xerais de  legalidade, xerarquía, publicidade e inderrogabilidade singu‑

lar do regulamento.

O capítulo II regula os requisitos dos actos administrati‑

vos, partindo dos principios de competencia e de legalidade,  con expresión dos que requiren motivación, e recolle a súa  forma escrita como regra xeral.

(12)

§ 1

A eficacia, notificación e publicación dos actos adminis‑

trativos recóllese no capítulo III, que abre a posibilidade de  medios de notificación distintos aos tradicionais, que, sen  mingua das necesarias garantías de autenticidade, permitan a  súa axilización mediante o emprego das novas técnicas de  transmisión de información, superándose a limitación da  exclusividade do domicilio como lugar de notificacións.

No capítulo IV regúlanse as causas e efectos da nulidade  e anulabilidade dos actos administrativos. A lei inclúe, como  causa de nulidade de pleno dereito, a lesión do contido esen‑

cial dos dereitos e liberdades susceptibles de amparo consti‑

tucional, en virtude da especial protección que a estes lles  garante a Constitución.

11

O título VI regula a estrutura xeral do procedemento que  debe seguirse para a realización da actividade xurídica da  Administración.

No capítulo I regúlase a iniciación, que poderá facerse de  oficio ou por solicitude dos interesados.

As solicitudes dos interesados ábrense ao posible emprego  de medios telemáticos e mesmo audiovisuais, para facilitar a  súa formulación, sempre que quede acreditada a autentici‑

dade da súa vontade.

Regúlanse así mesmo neste capítulo outras cuestións  conexas á iniciación, como o período de información previa,  as medidas provisionais para asegurar a eficacia da resolu‑

ción, a acumulación de asuntos e a modificación ou mellora  voluntaria dos termos da solicitude formulada polos intere‑

sados.

O capítulo II, dedicado á ordenación, recolle os criterios  de celeridade e impulsión de oficio, e contén un conxunto de  regras destinadas a simplificar e axilizar os trámites do pro‑

cedemento.

A instrución do procedemento recóllese no capítulo III  mediante a regulación das alegacións, medios de proba e  informes. Recibe tratamento específico o suposto, cada vez  máis frecuente, de emisión de informes por parte dunha  Administración pública distinta da que tramita o procede‑

(13)

§ 1

mento, prevendo que a súa non emisión non paralizará nece‑

sariamente o procedemento, co fin de evitar que a inactividade  dunha Administración redunde en prexuízo dos interesados.

Recolle tamén este capítulo o trámite de audiencia, que  se efectuará póndolles de manifesto aos interesados a totali‑

dade do expediente, non sendo no que afecte aos supostos de  excepción do dereito de acceso a arquivos e rexistros admi‑

nistrativos.

O trámite de información pública, cando o requira a natu‑

reza do procedemento, regúlase de xeito netamente diferen‑

ciado da audiencia, pois nin a comparecencia outorga por si  mesma a condición de interesado, nin a incomparecencia  priva da vía de recurso para os que teñan esta condición.

12

O capítulo IV regula as formas e efectos da finalización  do procedemento, a través de resolución, desistencia, renun‑

cia ou caducidade. Introdúcese a posibilidade de empregar  instrumentos convencionais na tramitación e terminación  dos procedementos.

A executividade dos actos administrativos e os medios de  execución forzosa quedan recollidos no capítulo V. A autotu‑

tela da Administración pública, potestade que permite articu‑

lar  os  medios  de  execución  que  garantan  a  eficacia  da  actividade administrativa, queda en todo caso subordinada  aos límites constitucionais, e deben adoptarse os medios pre‑

cisos para a execución, de xeito que se restrinxa ao mínimo a  liberdade individual e de acordo co principio de proporcio‑

nalidade.

13

O título VII, «Revisión dos actos administrativos», esta‑

blece unha fonda modificación do sistema de recursos admi‑

nistrativos vixente ata hoxe, atendendo ás máis consolidadas  formulacións doutrinais tanto no referente á simplificación  como ás posibilidades do establecemento de sistemas de  solución de reclamacións e recursos distintos aos tradi‑

cionais, a implantación dos cales se vai facendo frecuente 

(14)

§ 1

nos países do noso ámbito e que xa existen, nalgún caso, no  noso propio ordenamento.

O sistema de revisión da actividade das administracións  públicas que a lei establece organízase arredor de dúas liñas  básicas: a unificación dos recursos ordinarios e o reforza‑

mento da revisión de oficio por causa de nulidade.

A primeira liña supón establecer un único recurso posible  para esgotar a vía administrativa, xa sexa o ordinario que se  regula na lei, xa o substitutivo que, con carácter sectorial,  poidan establecer outras leis.

A revisión de oficio, pola súa banda, configúrase como  un verdadeiro procedemento de nulidade, cando se funde  nesta causa, recollendo a unanimidade da doutrina xurispru‑

dencial e científica.

14

O título IX regula os principios básicos a que debe some‑

terse o exercicio da potestade sancionadora da Administra‑

ción e os correspondentes dereitos que destes principios se  derivan para os cidadáns extraídos do texto constitucional e  da xa consolidada xurisprudencia sobre a materia. Efectiva‑

mente, a Constitución, no seu artigo 25, trata conxuntamente  os ilícitos penais e administrativos, pondo de manifesto a  vontade de que ambos se suxeiten a principios de básica iden‑

tidade, especialmente cando o eido de actuación do dereito  administrativo sancionador foi recollendo tipos de inxusto  procedentes do eido penal non subsistentes no mesmo en  prol do principio de mínima intervención.

Entre estes principios destaca o de legalidade ou ratio democratica, en virtude do cal é o poder lexislativo o que  debe fixar os límites da actividade sancionadora da Adminis‑

tración, e o de tipicidade, manifestación neste ámbito do de  seguridade xurídica, xunto aos de presunción de inocencia,  información, defensa, responsabilidade, proporcionalidade,  interdición da analoxía, etc.

Todos eles se consideran básicos ao derivaren da Consti‑

tución e ao garantírenlles aos administrados un tratamento  común diante das administracións públicas, mentres que o  establecemento dos procedementos materiais concretos é 

(15)

§ 1

cuestión que afecta a cada Administración pública no exerci‑

cio das súas competencias.

15

O título X, «Da responsabilidade das administracións  públicas e das súas autoridades e demais persoal ao seu ser‑

vizo», incorpora a regulación dunha materia estreitamente  unida á actuación administrativa e que constitúe, xunto ao  principio de legalidade, un dos grandes soportes do sistema. 

Faise así realidade a previsión contida no artigo l49.l.18.ª da  Constitución  verbo  do  establecemento  dun  «sistema  de  responsabilidade de todas as administracións públicas».

Tocante á responsabilidade patrimonial, o proxecto dá  resposta ao pronunciamento constitucional de indemniza‑

ción de todas as lesións que os particulares sufran nos seus  bens e dereitos como consecuencia do funcionamento dos  servizos públicos, de acordo coas valoracións predominantes  no mercado, e establécese ademais a posibilidade de que ata  un determinado límite poida facerse efectiva no prazo de  trinta días, sempre que a valoración do dano e a relación de  causalidade entre a lesión e o funcionamento normal ou  anormal do servizo público sexan inequívocos.

TÍTULO PRELIMINAR

Do ámbito de aplicación e principios xerais

Artigo 1.  Obxecto da lei.–A presente lei establece e  regula as bases do réxime xurídico, o procedemento admi‑

nistrativo común e o sistema de responsabilidade das admi‑

nistracións públicas, e é aplicable a todas elas (2).

 (2)  O punto 1 do artigo 103 da Constitución española, do 27 de decembro  de 1978, establece:

«A Administración pública serve con obxectividade os intereses xerais e actúa  de acordo cos principios de eficacia, xerarquía, descentralización, desconcentración  e coordinación, con sometemento pleno á lei e mais ao dereito.»

E o artigo 105 dispón:

«A lei regulará:… c) O procedemento polo que se deben producir os actos admi‑

nistrativos, garantindo, cando proceda, a audiencia do interesado.»

(16)

§ 1

Art. 2.  Ámbito de aplicación.–1.  Para os efectos desta  lei, enténdese por administracións públicas: 

a)  A Administración xeral do Estado. 

b)  As administracións das comunidades autónomas.

c)  As entidades que integran a Administración local (3).

2.  As entidades de dereito público con personalidade  xurídica propia vinculadas ou dependentes de calquera das  administracións públicas terán así mesmo a consideración de  Administración pública. Estas entidades suxeitarán a súa  actividade á presente lei cando exerzan potestades adminis‑

trativas, e someterán o resto da súa actividade ao que dispo‑

ñan as súas normas de creación (4).

Art.  3.  Principios xerais.–1.  As  administracións  públicas serven con obxectividade os intereses xerais e 

Pola súa parte, o artigo 1 da Lei 9/1968, do 5 de abril, sobre segredos oficiais  («BOE» núm. 84, do 6 de abril), desenvolvida polo Decreto 242/1969, do 20 de  febreiro («BOE» núm. 47, do 24 de febreiro), precisa que os órganos do Estado esta‑

rán sometidos na súa actividade ao principio de publicidade, de acordo coas normas  que rexan a súa actuación.

Canto ás comunidades autónomas, o artigo 149 da Constitución establece:

«1.  O Estado ten competencia exclusiva sobre as seguintes materias:

  . . . . 18.ª  As bases do réxime xurídico das administracións públicas e do réxime  estatutario dos seus funcionarios que, en todo caso, lles garantirán aos administrados  un tratamento común ante elas; o procedemento administrativo común, sen prexuízo  das especialidades derivadas da organización propia das comunidades autóno‑

mas…»

E o artigo 12.1 da Lei 12/1983, do 14 de outubro («BOE» núm. 247, do 15 de  outubro; corrección de erros no «BOE» núm. 251, do 20 de outubro), do proceso  autonómico, dispón:

«Será de aplicación á Administración das comunidades autónomas e aos orga‑

nismos que dela dependan a lexislación do Estado sobre o procedemento administra‑

tivo común, sen prexuízo das especialidades derivadas da organización propia  daquelas. Tales especialidades deberán ser aprobadas por lei da respectiva comuni‑

dade autónoma, sen que, en ningún caso, poidan reducirse as garantías que establece  a lexislación estatal en favor do administrado.»

 (3)  Véxanse os artigos 146 e seguintes do Regulamento de organización, fun‑

cionamento e réxime xurídico das entidades locais, do 28 de novembro de 1986  (§ 10).

 (4)  Véxase o artigo 142.2 desta lei e a disposición adicional 1.ª do Regula‑

mento dos procedementos das administracións públicas en materia de responsabili‑

dade patrimonial, aprobado polo Real decreto 429/1993, do 26 de marzo (§ 6).

(17)

§ 1

actúan de acordo cos principios de eficacia, xerarquía, des‑

centralización, desconcentración e coordinación, con some‑

temento pleno á Constitución, á lei e ao dereito (5).

Igualmente, deberán respectar na súa actuación os princi‑

pios de boa fe e de confianza lexítima.

2.  As  administracións  públicas,  nas  súas  relacións,  réxense polo principio de cooperación e colaboración, e na súa  actuación polos criterios de eficiencia e servizo aos cidadáns.

3.  Baixo a dirección do Goberno da Nación, dos órga‑

nos de goberno das comunidades autónomas e dos corres‑

pondentes das entidades que integran a Administración local,  a actuación da Administración pública respectiva desenvól‑

vese para acadar os obxectivos que establecen as leis e o  resto do ordenamento xurídico.

4.  Cada unha das administracións públicas actúa para  o cumprimento dos seus fins con personalidade xurídica  única (6).

5.  Nas súas relacións cos cidadáns as administracións  públicas actúan de conformidade cos principios de transpa‑

rencia e de participación (7).

TÍTULO PRIMEIRO

Das administracións públicas e as súas relacións Art. 4.  Principios das relacións entre as administra- cións públicas.–1.  As administracións públicas actúan e  relaciónanse de acordo co principio de lealdade institucional  e, en consecuencia, deberán (8):

a) Respectar o exercicio lexítimo polas outras adminis‑

tracións das súas competencias.

 (5)  Véxase o artigo 103.1 da Constitución española de 1978 (transcrito en  nota ao artigo 1 desta lei).

 (6)  Véxase o artigo 2.2 da Lei de organización e funcionamento da Adminis‑

tración xeral do Estado, do 14 de abril de 1997 (§ 2).

 (7)  Artigo redactado conforme a Lei 4/1999, do 13 de xaneiro («BOE» 

núm. 12, do 14 de xaneiro; suplemento en lingua galega núm. 4, do 13 de febreiro),  de modificación da Lei 30/1992, do 26 de novembro, de réxime xurídico das admi‑

nistracións públicas e do procedemento administrativo común.

 (8)  Véxase o artigo 18 desta lei.

(18)

§ 1

b) Ponderar, no exercicio das competencias propias, a  totalidade dos intereses públicos implicados e, en concreto,  aqueles dos que a xestión estea encomendada ás outras admi‑

nistracións.

c) Facilitarlles ás outras administracións a información  que precisen sobre a actividade que desenvolvan no exerci‑

cio das súas propias competencias.

d) Prestar, no ámbito propio, a cooperación e a asisten‑

cia activas que as outras administracións puidesen reclamar  para o eficaz exercicio das súas competencias.

2.  Para efectos do disposto nas alíneas c) e d) do número  anterior, as administracións públicas poderán solicitar cantos  datos, documentos ou medios probatorios se atopen á disposi‑

ción do ente ao que se dirixa a solicitude. Poderán tamén soli‑

citar asistencia para a execución das súas competencias (9).

3.  A  asistencia  e  cooperación  requirida  só  poderá  negarse cando o ente do que se solicita non estea facultado  para prestala, non dispoña de medios suficientes para iso ou  cando, de o facer, causase un prexuízo grave aos intereses  dos que ten encomendada a tutela ou ao cumprimento das  súas propias funcións. A negativa a prestar a asistencia comu‑

nicaráselle motivadamente á Administración solicitante.

4.  A Administración xeral do Estado, as das comunida‑

des autónomas e as entidades que integran a Administración  local deberán colaborar e auxiliarse para aquelas execucións 

 (9)  O artigo 2 da Lei 12/1983, do 14 de outubro, do proceso autonómico,  establece:

«O Goberno e, se for o caso, as Cortes Xerais poderán reclamar dos órganos das  comunidades autónomas a información que precisen sobre a actividade que estes  desenvolvan en exercicio das súas propias competencias.

As informacións obtidas por este medio poderán ser utilizadas por todas as  comunidades autónomas, que tamén poderán solicitar da Administración do Estado a  información que precisen para o adecuado exercicio de sus competencias.»

Véxase o artigo 21 da Lei orgánica 15/1999, do 13 de decembro («BOE» 

núm. 298, do 14 de decembro; supl. gal. núm. 4, do 13 de febreiro), de protección de  datos de carácter persoal, tendo en conta que a Sentenza 292/2000, do 30 de novem‑

bro (Suplemento ao «BOE» núm. 4, do 4 de xaneiro de 2001), do Pleno do Tribunal  Constitucional, declara contrario á Constitución e nulo un inciso do seu número 1.

Véxanse, así mesmo, os artigos 22.2 e 24 da Lei de organización e funciona‑

mento da Administración xeral do Estado (§ 2).

(19)

§ 1

dos seus actos que teñan que realizarse fóra dos seus respec‑

tivos ámbitos territoriais de competencias.

5.  Nas relacións entre a Administración xeral do Estado  e a Administración das comunidades autónomas, o contido  do deber de colaboración desenvolverase a través dos instru‑

mentos e procedementos que de maneira común e voluntaria  establezan tales administracións.

Cando estas relacións, en virtude do principio de coope‑

ración, teñan como finalidade a toma de decisións conxuntas  que permitan, naqueles asuntos que afecten a competencias  compartidas ou exixan artellar unha actividade común entre  ambas as dúas administracións, unha actividade máis eficaz  deles, axustaranse aos instrumentos e procedementos de  cooperación a que se refiren os artigos seguintes (10).

Art. 5.  Conferencias sectoriais e outros órganos de cooperación.–1.  A Administración xeral do Estado e a  Administración das comunidades autónomas poden crear  órganos para a cooperación entre ambas, de composición  bilateral ou multilateral, de ámbito xeral ou de ámbito secto‑

rial, naquelas materias nas que exista interrelación compe‑

tencial, e con funcións de coordinación ou cooperación  segundo os casos.

Para efectos do establecido no presente capítulo, non  teñen a natureza de órganos de cooperación aqueles órganos  colexiados creados pola Administración xeral do Estado para  o exercicio das súas competencias na composición dos cales  se prevexa que participen representantes da Administración  das comunidades autónomas coa finalidade de consulta.

2.  Os órganos de cooperación de composición bilateral  e de ámbito xeral que reúnan a membros do Goberno, en  representación da Administración xeral do Estado, e a mem‑

bros do consello de goberno, en representación da Adminis‑

tración da respectiva comunidade autónoma, denomínanse  comisións bilaterais de cooperación. A súa creación efec‑

túase mediante acordo, que determina os elementos esenciais  do seu réxime.

 (10)  Artigo redactado conforme a Lei 4/1999, do 13 de xaneiro («BOE» 

núm. 12, do 14 de xaneiro; supl. gal. núm. 4, do 13 de febreiro).

(20)

§ 1

3.  Os órganos de cooperación de composición multila‑

teral e de ámbito sectorial que reúnen a membros do Goberno,  en representación da Administración xeral do Estado, e a  membros dos consellos de goberno, en representación das  administracións das comunidades autónomas, denomínanse  conferencias sectoriais. O réxime de cada conferencia secto‑

rial é o establecido no correspondente acordo de institucio‑

nalización e no seu regulamento interno.

4.  A convocatoria da conferencia será realizada polo  ministro ou ministros que teñan competencias sobre a mate‑

ria que vaia ser obxecto da conferencia sectorial. A convoca‑

toria farase con antelación suficiente e irá acompañada da  orde do día e, se é o caso, da documentación precisa para a  preparación previa da conferencia.

5.  Os acordos que se adopten nunha conferencia secto‑

rial serán asinados polo ministro ou ministros competentes e  polos titulares dos órganos de goberno correspondentes das  comunidades autónomas. Se é o caso, estes acordos poderán  formalizarse baixo a denominación de convenio de confe‑

rencia sectorial.

6.  As conferencias sectoriais poderán acordar a crea‑

ción de comisións e grupos de traballo para a preparación,  estudo e desenvolvemento de cuestións concretas propias do  ámbito material de cada unha delas.

7.  Coa mesma finalidade, e en ámbitos materiais especí‑

ficos, a Administración xeral do Estado e as administracións  das comunidades autónomas poderán constituír outros órga‑

nos de cooperación que reúnan a responsables da materia.

8.  Cando a materia do ámbito sectorial dun órgano de  cooperación de composición multilateral afecte ou se refira a  competencias das entidades locais, o pleno do citado órgano  pode acordar que a asociación destas de ámbito estatal con  maior implantación sexa invitada a asistir ás súas reunións,  con carácter permanente ou segundo a orde do día (11).

 (11)  Este artigo figura redactado conforme a Lei 4/1999, do 13 de xaneiro  («BOE» núm. 12, do 14 de xaneiro; supl. gal. núm. 4, do 13 de febreiro).

O artigo 4 da Lei 12/1983, do 14 de outubro, do proceso autonómico, dispón:

«A fin de asegurar en todo momento a necesaria coherencia da actuación dos  poderes públicos e a imprescindible coordinación, reuniranse de forma regular e 

(21)

§ 1

Art. 6.  Convenios de colaboración.–1.  A Administra‑

ción xeral e os organismos públicos vinculados ou depen‑

dentes dela poderán subscribir convenios de colaboración  cos órganos correspondentes das administracións das comu‑

nidades autónomas no ámbito das súas respectivas compe‑

tencias (12).

2.  Os instrumentos de formalización dos convenios  deberán especificar, cando así proceda:

a) Os órganos que subscriben o convenio e a capaci‑

dade xurídica coa que actúa cada unha das partes.

b) A competencia que exerce cada Administración.

c) O seu financiamento.

d) As actuacións que se acorde desenvolver para o seu  cumprimento.

e) A necesidade ou non de establecer unha organiza‑

ción para a súa xestión.

f) O prazo de vixencia, o que non impedirá a súa pró‑

rroga se así o acordan as partes asinantes do convenio.

periódica, polo menos dúas veces ao ano, conferencias sectoriais dos conselleiros das  distintas comunidades autónomas e do ministro ou ministros do ramo, baixo a presi‑

dencia dun destes, co fin de trocar puntos de vista e examinar en común os problemas  de cada sector e as accións proxectadas para afrontalos e resolvelos.

A convocatoria da conferencia será realizada polo ministro competente, ben se  trate de reunións ordinarias ben das extraordinarias que se celebren para o tratamento  de asuntos que non admitan demora. Neste último caso, a convocatoria poderá tamén  formularse por instancia dalgún dos seus membros.»

Véxase o artigo 12.2.g) da Lei de organización e funcionamento da Administra‑

ción xeral do Estado (§ 2).

Respecto á participación das comunidades autónomas nos asuntos comunitarios  europeos, véxanse a Lei 2/1997, do 13 de marzo («BOE» núm. 64, do 15 de marzo),  pola que se regula a Conferencia para Asuntos Relacionados coas Comunidades  Europeas, e a Resolución do 5 de agosto de 1997 («BOE» núm. 189, do 8 de agosto),  pola que se dispón a publicación do Acordo do 5 de xuño, polo que se adopta o seu  novo regulamento interno.

 (12)  Véxase a Resolución do 9 de marzo de 1990 («BOE» núm. 65, do 16 de  marzo), da Secretaría de Estado para as Administracións Territoriais, pola que se  ordena a publicación do Acordo do Consello de Ministros do 2 de marzo de 1990  sobre convenios de colaboración entre a Administración do Estado e as comunidades  autónomas, modificado por Resolución do 8 de xullo de 1998 («BOE» núm. 169,  do 16 de xullo), da Secretaría de Estado para as Administracións Territoriais, pola  que se ordena a publicación do Acordo do Consello de Ministros do 3 de xullo  de 1998, sobre competencia para celebrar convenios de colaboración coas comunida‑

des autónomas.

(22)

§ 1

g) A extinción por causa distinta á prevista no punto  anterior, así como a forma de rematar as actuacións en curso  para o suposto de extinción.

3.  Cando se cree un órgano mixto de vixilancia e con‑

trol, este resolverá os problemas de interpretación e cumpri‑

mento que poidan presentarse respecto dos convenios de  colaboración (13).

4.  Cando os convenios se limiten a establecer pautas de  orientación política sobre a actuación de cada Administra‑

ción nunha cuestión de interese común ou a fixar o marco  xeral e a metodoloxía para o desenvolvemento da colabora‑

ción nunha área de interrelación competencial ou nun asunto  de mutuo interese denominaranse protocolos xerais.

5.  Cando a xestión do convenio faga necesario crear  unha organización común, esta poderá adoptar a forma de  consorcio dotado de personalidade xurídica ou sociedade  mercantil.

Os estatutos do consorcio determinarán os fins deste, así  como as particularidades do réxime orgánico, funcional e  financeiro.

Os órganos de decisión estarán integrados por represen‑

tantes de todas as entidades consorciadas, na proporción que  se fixe nos estatutos respectivos.

Para a xestión dos servizos que se lle encomenden poderá  utilizarse calquera das formas previstas na lexislación apli‑

cable ás administracións consorciadas (14).

Art. 7.  Plans e programas conxuntos.–1.  A Admi‑

nistración xeral do Estado e a Administración das comuni‑

dades autónomas poden acordar a realización de plans e  programas conxuntos de actuación para o logro de obxec‑

tivos comúns en materias nas que teñan competencias con‑

correntes.

2.  Dentro do respectivo ámbito sectorial, correspónde‑

lles ás conferencias sectoriais a iniciativa para acordar a rea‑

lización de plans ou programas conxuntos, a aprobación do 

 (13)  Véxase o artigo 8.3 desta lei.

 (14)  Artigo redactado conforme a Lei 4/1999, do 13 de xaneiro («BOE» 

núm. 12, do 14 de xaneiro; supl. gal. núm. 4, do 13 de febreiro).

(23)

§ 1

seu contido, así como o seguimento e avaliación multilateral  da súa posta en práctica.

3.  O acordo aprobatorio de plans ou programas conxun‑

tos debe especificar, segundo a súa natureza, os seguintes  elementos do seu contido:

Os obxectivos de interese común que se queren cumprir.

As actuacións que vai desenvolver cada Administración.

As achegas de medios persoais e materiais de cada Admi‑

nistración.

Os compromisos de achega de recursos financeiros.

A duración, así como os mecanismos de seguimento, ava‑

liación e modificación.

4.  O  acordo  de  aprobación  dun  plan  ou  programa  conxunto, que terá eficacia vinculante para a Administración  xeral do Estado e para as comunidades autónomas partici‑

pantes que o subscriban, pode ser completado mediante con‑

venios de colaboración con cada unha delas que concreten  aqueles extremos que deban ser especificados de forma bila‑

teral.

5.  Os acordos de aprobación de plans ou programas  conxuntos son obxecto de publicación oficial (15).

Art. 8.  Efectos dos convenios.–1.  Os convenios de  conferencia sectorial e os convenios de colaboración en nin‑

gún caso supoñen a renuncia ás competencias propias das  administracións intervenientes.

2.  Os convenios de conferencia sectorial e os convenios  de colaboración realizados obrigarán as administracións  intervenientes desde o momento do seu asinamento, a non  ser que neles se estableza outra cousa.

Tanto os convenios de conferencia sectorial coma os con‑

venios de colaboración seranlle comunicados ao Senado (16).

 (15)  Este artigo foi redactado conforme a Lei 4/1999, do 13 de xaneiro  («BOE» núm. 12, do 14 de xaneiro; supl. gal. núm. 4, do 13 de febreiro).

 (16)  Véxanse o artigo 166 do Regulamento do Congreso dos Deputados,  publicado por Resolución do 24 de febreiro de 1982 («BOE» núm. 55, do 5 de  marzo), e os artigos 137 a 139 do Regulamento do Senado, cuxo texto refundido foi  aprobado pola Mesa do Senado, oída a Xunta de Portavoces na súa reunión do día 3  de maio de 1994 («BOE» núm. 114, do 13 de maio).

(24)

§ 1

Ambos os tipos de convenio deberán publicarse no «Bole‑

tín Oficial del Estado» e no diario oficial da comunidade  autónoma respectiva.

3.  As cuestións litixiosas que poidan xurdir na súa inter‑

pretación  e  cumprimento,  sen  prexuízo  do  previsto  no  artigo 6.3, serán de coñecemento e competencia da orde  xurisdicional do contencioso‑administrativo (17) e, se é o  caso, da competencia do Tribunal Constitucional.

Art. 9.  Relacións coa Administración local.–As rela‑

cións entre a Administración xeral do Estado ou a Adminis‑

tración  da  Comunidade Autónoma  coas  entidades  que  integran a Administración local rexeranse pola lexislación  básica en materia de réxime local, e aplicarase supletoria‑

mente o disposto no presente título (18).

Art. 10.  Comunicacións ás Comunidades Europeas.–

1.  Cando en virtude dunha obriga derivada do Tratado da  Unión Europea ou dos tratados das Comunidades Europeas ou  dos actos das súas institucións deban comunicárselles a estas dis‑ 

posicións de carácter xeral ou resolucións, as administracións  públicas procederán á súa remisión ao órgano da Administra‑

ción xeral do Estado competente para realizar a comunicación  ás ditas institucións. En ausencia de prazo específico para cum‑

prir esa obriga, a remisión efectuarase no de quince días.

2.  Cando se trate de proxectos de disposicións ou cal‑

quera outra información, en ausencia de prazo específico, a 

 (17)  Véxase o artigo 2.f) da Lei 29/1998, do 13 de xullo («BOE» núm. 167,  do 14 de xullo), reguladora da xurisdición contencioso‑administrativa.

 (18)  Véxanse os artigos 55 a 62 da Lei 7/1985, do 2 de abril («BOE» núm. 80,  do 3 de abril), reguladora das bases do réxime local, tendo en conta que o artigo 58.2  foi modificado pola Lei 11/1999, do 21 de abril («BOE» núm. 96, do 22 de abril; supl. 

gal. núm. 6, do 7 de maio; c. erros núm. 9, do 6 de agosto) e que o artigo 61 foi modi‑

ficado pola Lei orgánica 1/2003, do 10 de marzo («BOE» núm. 60, do 11 de marzo; 

supl. gal. núm. 6, do 4 de xaneiro; c. erros núm. 11, do 1 de setembro) para a garantía  da democracia nos concellos e a seguridade dos concelleiros; 61 a 71 do Real decreto  lexislativo 781/1986, do 18 de abril («BOE» núms. 96 e 97, do 22 e do 23 de abril  de 1986; corrección de erros no «BOE» núms. 165, do 11 de xullo, e 282, do 25 de  novembro), polo que se aproba o texto refundido das disposicións legais vixentes en  materia de réxime local, e o Real decreto 3489/2000, do 29 de decembro («BOE» 

núm. 33, do 7 de febreiro), polo que se regula a natureza, composición e funcións das  comisións provinciais de colaboración do Estado coas corporacións locais, modifi‑

cado polo Real decreto 427/2005, do 15 de abril («BOE» núm. 104, do 2 de maio).

Referencias

Documento similar

Neste suposto, o Responsable de Calidade do Centro debe remitir a proposta de revisión da programación plurianual á Área de Calidade e Mellora dos Procedementos, quen

22 Enmarcado el proyecto de investigación de I+D «En clave femenina: música y ceremonial en las urbes andaluzas durante el reinado de Fernando VII (1808-1833)» (Plan Andaluz

Una vez autorizada la presentación de la tesis para su defensa por parte de la CAPD, ésta remitirá a la mayor brevedad a las Escuelas de Doctorado responsables del programa de

Pero, al fin y al cabo, lo que debe privar e interesar al sistema, es la protección jurisdiccional contra las ilegalidades de la Administración,221 dentro de las que se contemplan,

En caso de que el alumnado carezca de la formación previa completa exigida en el programa, la admisión podrá quedar condiciona- da a la superación de complementos de

En el presente proyecto se estudiará la dinámica de poblaciones (tamaño y estructura poblacional) de las babosas Deroceras reticulatum, Milax gagates y Lehmannia marginata y de

Este trabajo pretende aproximar el cálculo d e la infiltración d e lluvia útil me- diante la aplicación del método de Thornthwaite utilizando datos d e temperatura

La UNED aprueba cada año un Programa de Promoción de la Investigación, entre cuyas líneas de actuación contempla la concesión de ayudas para la formación de personal investigador y